Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Sepia. Z przodu siedzi kobieta w ciemnej sukience. Ma pomalowane usta, mocno podkreślone oczy. Patrzy z utęsknieniem przed siebie. Za nią mężczyzna we fraku. Unosi dłoń w geście powitania.

Mini scena teatralna. Z podłogi wystają dwie dłonie w czarnych rękawiczkach z poucinanymi końcówkami. Wokół każdego palca drobne, białe kołnierzyki. Każda z dłoni wygląda jak grupka osób. Nad nimi zawieszony żyrandol wykonany z podwójnego, kryształowego koszyczka.

Sepia. Wysokie, kamienne schody. Na nich dwóch mężczyzn. Jeden w czarnym ubraniu leży, podpiera się łokciem. Drugi stoi wyprostowany, przyciska rozczapierzone dłonie do piersi. Wokół nich porozrzucane chorągwie.

Czarno-biały portret mężczyzny. Stoi półprofilem, owinięty ciemnym materiałem. Lekko pochyla głowę, patrzy złowieszczo w obiektyw. (1905)

Kolaż sześciokątnych zdjęć mężczyzny. Na każdym ucharakteryzowany inaczej, pozuje sam lub z rekwizytami.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku kwadratowa rama, w której zawieszony jest jasny materiał. Z lewej dziecko. Z przodu mężczyzna z długim, białym szalem. Wznosi ręce ku górze.

Pożółkła kartka. Na środku owalne zdjęcie - portret wąsatego mężczyzny. Grzywka ułożona na bok, włosy po bokach bardziej niesforne. Ma na sobie koszulę z wysokim kołnierzykiem, pod szyją ciemny fular. Pod zdjęciem krótka notatka biograficzna.

Dzień. Widok z góry na Plac Defilad w Warszawie. Na szarym betonie, między Teatrem Dramatycznym a Teatrem Studio namalowany żółty napis cyrylicą, który w tłumaczeniu znaczy „dzieci”.

Czarno-białe zdjęcie. Na scenie duża makieta samolotu. Obok niego, na podłodze kobieta i mężczyzna. On pokazuje kartkę z rysunkiem owieczki. Uśmiecha się.

Zbliżenie na dłonie trzymające serce. Lekko błyszczą, całe pokryte czerwoną mazią. Na palcach duże pierścionki. Wokół serdecznego palca opleciony srebrny wąż. Na przedramionach masywne bransolety.

Z przodu sceny, w jednej linii stoi sześć wyprostowanych osób. Ręce trzymają luźno wzdłuż ciała. Mają zaklejone usta kawałkiem szerokiej, czarnej taśmy. Między nimi jedna osoba siedzi na krześle. Blade, splecione dłonie trzyma na udach. W tle betonowe ściany, odrapane, drewniane drzwi

Młody, szczupły mężczyzna w czarnych bokserkach ćwiczy na materacu gimnastycznym. Staje na głowie, rozciąga się. Jego ciało naprężone.

Okładka tygodnika “Goniec”. Na środku portret młodej kobiety profilem. Ubrana jest w białą, dopasowaną sukienkę. Ciemne, gładkie włosy upięte, ozdobione drobnymi kwiatami. Kobieta ma lekko pochyloną głowę. Brodę podpiera złożonym wachlarzem. Wokół zdjęcia narysowana wymyślna ramka.

Jasna ściana z wnęką. We wnęce czarno-biała fotografia palącego mężczyzny. Obok stoi kobieta. Ma na sobie szeroką, falbaniastą, bladoróżową suknię. Włosy zebrane pod czarną siatką, namalowane, cienkie brwi. Pali w dokładnie takiej samej pozycji jak mężczyzna na zdjęciu.

(1900)

Czarno-białe, lekko ziarniste zbliżenie na twarz kobiety w druciano-materiałowej czapce. Ma lekko rozchylone usta. Patrzy przed siebie, jej spojrzenie zmęczone. Za nią, z prawej proste krzesło.

Czarno-białe, zwielokrotnione zdjęcie tańczącego mężczyzny. Ubrany jest w jasny garnitur i ciemne okulary. Roześmiany unosi ręce nad głowę. Obok niego i za nim tańczą inni.

Czarno-białe zdjęcie. Z lewej, na sofie para. Kobieta w stroju ludowym leży, patrzy w obiektyw. Mężczyzna wtula się w jej brzuch. Z prawej, w przejściu mężczyzna w czarnym ubraniu. Ma nastroszone włosy. Na ścianie niewielki obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.

Zbliżenie na wypiętą pupę w czarnych spodniach. Spomiędzy nóg wystaje rozczapierzona dłoń. Środkowy palec do połowy ukryty w niewielkiej dziurze w kroku.

Stefan Okołowicz (2002)

Sepia. Zdjęcie sypialni. Na górze ściany namalowany motyw roślinny. Niżej wiszą zdjęcia, rysunki, niewielka podkowa. W centrum zdjęcia łóżko nakryte wzorzystą narzutą. Materiał opada na podłogę. Na łóżku mężczyzna w garniturze. Leży na boku, podpiera głowę dłonią.

Zdjęcie robione z tyłu sceny. Aktorzy kucają, klękają, podpierają się kosami. Niektórzy uśmiechnięci, część trzyma bukiety kwiatów. Za nimi publiczność. Klaszczą na stojąco.

Czarno-białe zdjęcie niezapełnionej widowni. Z lewej siedzi kilka osób. Na środku stół mikserski. Przy nim dwie osoby. Mężczyzna wciska klawisze komputera, kobieta zagląda w ekran. Uśmiecha się szeroko.

Strona z gazety. Obok tekstu zdjęcia z procesu twórczego: narady repertuarowe, pierwsze próby czytane w garderobie.

Jakub Lech (2023)

Fioletowy narożnik. Na nim skulona postać. Przykrywa się cienkim materiałem. Obok leżą plecak, telefon, okulary przeciwsłoneczne.

Pierwsza strona pożółkłej gazety. Na górze narysowany anioł trzymający tabliczkę z napisem “Echo”. Poniżej zdjęcie ze spektaklu. Aktorzy nachylają się do leżącej na ziemi kobiety.

Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.

Scenografia do spektaklu. Okazały salon. Ściany i drzwi bogato zdobione płaskorzeźbami i obrazami, wysokie okna. Wytworne meble z ciemnego drewna.

Strona z książki “Album sceniczne”. Na środku fotografia kobiety w bogato zdobionej sukni. Na czole opaska. Kobieta unosi palec, zaciska usta. Jej spojrzenie intensywne.

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.