Pamięć

Teatru

Zielonkawe zdjęcie. Scena teatru. Sztankiety i kratownice opuszczone, rzędy reflektorów wiszą bardzo blisko podłogi.
 (1902)
Pionowe, zielonkawe zdjęcie dwóch mężczyzn. Wykrzywiają twarze. Rozbawieni zerkają na siebie. Jeden trzyma plastikowe wiadro, drugi kładzie mu dłoń na ramieniu.
Zdjęcie pewnego siebie dojrzałego mężczyzny w długiej, białej koszuli, kurtce i pasiastych spodniach. Ma rozpuszczone włosy sięgające ramion i futrzaną czapkę. Jedno ze zdjęć pokolorowane. Na innym mężczyzna zdejmuje czapkę, macha nią.
Ciemny korytarz. Do połowy ściany boazeria, przez środek podłogi biegnie dywan w geometryczne wzory. Pod ścianą dwa fotele. Obok nich, na ścianie zielone światełko wyjścia ewakuacyjnego. Korytarz skręca. Za rogiem łuna światła.
Zadymiona ulica. Ludzie biegną. W tle budynek Teatru Powszechnego, biało-czerwone flagi i transparenty.
Długie, czarno-białe zdjęcie. Duża grupa pozuje obok niewielkiego stolika. Zdjęcie jest miejscami rozmazane, przybrudzone. Twarze wielu osób zniekształcone.
Czarno-białe zdjęcie. Tuż przy błyszczącej kurtynie stoi krzesło z wysokim oparciem.
Czarno-białe zdjęcie. Starsza kobieta ciągnie podniszczony wóz. Jest otulona ciemnym szalem. Ma sterczące, siwe włosy. Szeroko otwiera oczy.
Szkic popiersia młodej kobiety w sukni z bufiastymi rękawami. Ciemne loki fantazyjnie upięte na czubku głowy, między nie wpięty kwiat.
Lekko wyblakłe zdjęcie z fleszem. Osiem dziewczynek w różowych, tiulowych spódniczkach. Wszystkie mają włosy spięte w gładkie koki. Stoją tyłem do aparatu. Przed nimi czerwona kurtyna.
Czarno-biały portret kobiety we wzorzystej sukience z dużym dekoltem. Włosy upięte, ozdobione kwiatami. Na szyi perły, przez ramię przewieszony jasny szal z lisa.
Czarno-białe ujęcie z góry na scenę. Tam aktorzy trzymają piłę ręczną poprzeczną z dużymi ząbkami. Przyglądają jej się, delikatnie gładzą górną, nieostrą część.
Scena w świetle reflektorów. Nad nią, na tle pustych, czerwonych foteli unosi się blondynka w złotej sukni. Kąciki czerwonych ust unoszą się lekko. Z włosów wystają niewielkie gałęzie. Kobieta wystawia rękę w geście pozdrowienia.
Portret siedmioosobowej rodziny, wśród której są osoby z zespołem Downa. Fotografia lekko nieostra, wykonana w stylu lat osiemdziesiątych. Wszyscy ubrani w jasne golfy oraz dżinsowe spodnie, koszule, bluzy bądź kamizelki. Uśmiechnięci stoją, siedzą bardzo blisko siebie, obejmują się.
Scena w żółtym świetle. Na tle namalowanej sali balowej w dwóch rzędach, stoją na przemian mężczyźni i kobiety. Wszyscy ubrani w dworskie stroje. Trzymają się za ręce, śpiewają. Z lewej, na stoliku stoi mężczyzna w peruce. Rozrzuca kartki.
Młody, szczupły mężczyzna w czarnych bokserkach ćwiczy na materacu gimnastycznym. Staje na głowie, rozciąga się. Jego ciało naprężone.
Sepia. Kobieta w rozłożystej sukience za kolano i płaskich butach. Uśmiecha się do obiektywu. Zdjęcie podniszczone, całe w ciemnych plamkach.
Zdjęcie robione z tyłu sceny. Aktorzy kucają, klękają, podpierają się kosami. Niektórzy uśmiechnięci, część trzyma bukiety kwiatów. Za nimi publiczność. Klaszczą na stojąco.
Stefan Okołowicz (1990)
„A. Strauss" (1909)
Sepia. Białowłosy mężczyzna przed dużym lustrem. Uśmiecha się do do swego odbicia. Trzyma doniczkę. W niej długie łodygi zakończone jasnymi kwiatami.
HaWa (2023)
Martyna Peszko / Fundacja TEATR 21 (2022)
 Na jasnym tle leży smukła kobieta w białym kombinezonie. Materiał jest mokry, marszczy się, przykleja do ciała. Kobieta odchyla głowę, wyciąga rękę w górę, lekko ugina nogi. Obraz zniekształcony, proporcje ciała zaburzone. Wygląda jak odbity w tafli wody.
Kulisy. Aktorzy stoją tuż przy frędzlowej kurtynie, tyłem do obiektywu. Wychylają głowy na drugą stronę.
Zielonkawe zdjęcie z góry na przestrzeń roboczą. Wszędzie stoją drabiny, wiadra, długie deski. Na podłodze kilka kabli. Z lewej brudne biurko, z tyłu metalowa wanna.
 Na zdjęciu cztery jasnowłose osoby. Wszystkie mają na twarzach maski z wyłupiastymi oczami i nienaturalnie szerokimi, otwartymi ustami. Na środku białego pokoju, na szarym materacu dwie postaci. Kobieta na czworakach, za nią mężczyzna na kolanach. Przypiera biodrami do jej pupy, kładzie rękę na jej plecach. Pozostali przyglądają się im.
Scena. Na środku kwadratowa rama z naciągniętym, jasnym płótnem. Na nim szkic fragmentu pokoju: szafa, komoda, fotel, umywalka. Przy ramie stoi mężczyzna w przylegającym ubraniu. W wyciągniętej przed siebie ręce trzyma melonik. Obserwuje go uważnie.
Czarno-białe, zwielokrotnione zdjęcie tańczącego mężczyzny. Ubrany jest w jasny garnitur i ciemne okulary. Roześmiany unosi ręce nad głowę. Obok niego i za nim tańczą inni.