Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Czarno-białe zdjęcie. Na scenie trzy osoby. Z lewej młoda dziewczyna. Długie włosy związane w dwa warkocze. Wywraca oczami. Dojrzały mężczyzna trzyma jej dłoń. Drugi stoi obok. Ma starannie przystrzyżone wąsy. Przygląda się dziewczynie. Za nimi malowana scenografia, zimowy pejzaż.

Mini scena teatralna. Z podłogi wystają dwie dłonie w czarnych rękawiczkach z poucinanymi końcówkami. Wokół każdego palca drobne, białe kołnierzyki. Każda z dłoni wygląda jak grupka osób. Nad nimi zawieszony żyrandol wykonany z podwójnego, kryształowego koszyczka.

Na rozświetlonej scenie kilkumetrowa, świetlista kula. Za nią ekran. Na nim wyświetlany pulpit komputera.

Sepia. Rozmazany portret kobiety. Ma jasne, kręcone, napuszone włosy. Uśmiecha się szeroko. Zasłania część twarzy białym tiulem.

Lekko rozmazane, zielonkawe zdjęcie. Grupa mężczyzn przed dużym budynkiem zdobionym kolumnami i płaskorzeźbami. Stoją oparci o barierkę, patrzą w kierunku obiektywu.

Na środku dwie kobiety, jedna w czarnym garniturze, druga w białej sukience. Całują się. Wokół nich aktorzy w tęczowych kostiumach imitujących sukienki ludowe. Uśmiechnięci klaszczą.

Kwadratowe, czarno-białe zdjęcie. Kamienna ściana okryta jasnym, polamionym materiałem. Płachta jest przydługa, rozlewa się po podłodze. Na niej stoi mężczyzna w kapeluszu, płaszczu i dwóch workach owiniętych wokół stóp. Trzyma dłonie w kieszeniach.

Ciemna sala. Na pierwszym planie betonowy śmietnik uliczny. Wokół niego rozsypane śmieci - okruchy, pozgniatane gazety, opakowania. Postać w foliowej, czarnej sukni nachyla się nad śmietnikiem, wkłada do niego głowę. Za nią, pod ścianą stoi kobieta. Patrzy przez lornetkę.

Okładka tygodnika “Kłosy”. W dolnej połowie rysunek dojrzałego mężczyzny otulonego ciemnym futrem. Przyciska dłoń do klatki piersiowej. Marszczy gęste brwi. Zaciska usta. Zerka w bok. Po obu stronach wąskie kolumny tekstu.

Czerwony mur wykonany z mocno udrapowanych tkanin. Tuż przed nim leży kobieta w jasnej sukience.

Czarno-białe zbliżenie na szczupłą, kobiecą twarz. Ma doczepione, nienaturalnie gęste rzęsy i uniesione brwi. Na czole głębokie zmarszczki. Kobieta patrzy w górę. Dwie dłonie sprawnie malują jej oczy białą kredką.

Ciemny korytarz. Półki obklejone biało-czerwoną, ostrzegawczą taśmą. Na nich metalowe rurki i czarne worki. Między półkami, na stojaku kostium. Czarne, wysokie nakrycie głowy ozdobione złotymi łańcuszkami. Na nakrycie głowy zarzucona długa, czarna, prześwitująca chusta ze złotym haftem. Spod niej wystaje szeroka, falbaniasta spódnica.

Ciemny korytarz. Do połowy ściany boazeria, przez środek podłogi biegnie dywan w geometryczne wzory. Pod ścianą dwa fotele. Obok nich, na ścianie zielone światełko wyjścia ewakuacyjnego. Korytarz skręca. Za rogiem łuna światła.

(1900)

Czarno-białe zdjęcie. Na podłodze piasek. Z tyłu, w linii aktorzy. Przybierają dziwne, powyginane pozy. Trzymają się za ręce. Patrzą na siedzącego z przodu człowieka z głową osła. Oddziela ich od niego zwisająca z sufitu podziurawiona siatka.

Sepia. Scena ze spektaklu. Scenografia prosta, stylizowana na antyk. Na niewielkiej platformie mężczyzna w ciemnej, krótkiej szacie. Ma długie, gęste włosy i brodę. Obok niego straż uzbrojona w duże tarcze i włócznie. Z lewej tańczy kobieta.

Czarno-białe zdjęcie. Z lewej, na sofie para. Kobieta w stroju ludowym leży, patrzy w obiektyw. Mężczyzna wtula się w jej brzuch. Z prawej, w przejściu mężczyzna w czarnym ubraniu. Ma nastroszone włosy. Na ścianie niewielki obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.

Róg pokoju. Na drewnianej podłodze klęczą trzy łyse lalki w odświętnych strojach. Są tyłem, twarzami zwrócone w stronę ciemnoniebieskich ścian.

Czarno-białe zdjęcie. Mężczyzna na tle jasnego materiału. Jest w marynarce i meloniku. Stoi pochylony w wybrakowanym wózku. Trzyma stopy na podnóżku, dłonie opiera o duże koła. Resztki wózkowej konstrukcji przyczepione są skórzanymi paskami do jego nagich ud.

Przymiarki. Na pierwszym planie pochylona kobieta. Podwija szeroką spódnicę, pod nią opuszczone do połowy ud dżinsy. Za kobietą druga, w żółtym golfie.Pomaga jej zapiąć ubranie. Zaciska usta. W tle wieszak, kolorowe materiały, inne ubierające się osoby.

Jasny pokój z wysokim sufitem. Drewniane regały pełne książek kontrastują z białymi ścianami. Nad jedną z biblioteczek okrągły portret Mickiewicza. Na środku szary fotel uszak. Na nim szczupły mężczyzna w marynarce. Twarz zasłaniają masywne google VR.

Strona z książki “Album sceniczne”. Na środku niewielkie zdjęcie. Kobieta w męskim stroju. Stoi profilem, na ugiętych nogach. Przykłada palce do nosa w figlarnym geście, wystawia język.

Czarno-białe zdjęcie grupy aktorów na tle kamiennej ściany. Wszyscy w czarnych garniturach. Mają zdeformowane, wykrzywione, trupie twarze.

Edward Hartwig (1951)

Jasne pomieszczenie z szafkami pełnymi kapeluszy. czapek, apaszek. Obok nich blondynka z upiętymi włosami. Przykłada do ciała błękitną suknię z falbaniastymi rękawami.

Tańczący mężczyzna w białym golfie i spódniczce w kształcie płatków kwiatów. Szeroko rozkłada ręce, przymyka oczy. Na twarzy różowe refleksy. W tle ekran. Na nim projekcja: różowe kwiaty i ludzka sylwetka na zielonkawym tle.

Strona z książki “Album sceniczne”. Na środku fotografia kobiety w bogato zdobionej sukni. Ciemne włosy sięgają ud. Na czole opaska. Kobieta patrzy w lewo zaniepokojona. W obronnym geście unosi dłoń na wysokość twarzy. W drugiej trzyma duży kielich.

Grupa osób w luźnych, workowatych kostiumach pokrytych łatami. Na gołych nogach ciężkie buty, włosy zakryte beretami. Na pierwszym dwie osoby z przodu trzymają metalowe rury. Wszyscy wyginają się, odchylają. Robią zbolałe miny.

Podniszczona okładka książki “Album sceniczne”. Druk wyblakły, grzbiet naddarty. Na tylnej okładce przebarwienia.

Czarno-białe zdjęcie. Scena ze spektaklu. Scenografia minimalistyczna, geometryczna. Aktorzy przebrani w błazeńskie kostiumy. Idą jeden za drugim, trzymając się za ręce.

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.