Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Zielonkawe zdjęcie. Scena teatru. Sztankiety i kratownice opuszczone, rzędy reflektorów wiszą bardzo blisko podłogi.

Czarno-białe zdjęcie. Na pierwszym planie prostokątne lusterko. Odbija się w nim głowa ucharakteryzowanej postaci: część twarzy zasłania maska, oczy podkreślone, usta ciemne. Za lusterkiem siedzi druga, podobnie wyglądająca osoba.

Rysunek młodego mężczyzny w jasnym fraku. Zrzuca czarną, materiałową opaskę. Pod spodem napis “Boże! odzyskałem wzrok!”

Pomieszczenie bez okien. Kamienne, nierówne ściany. Na podłodze tłoczą się widzowie i aktorzy. W lewym rogu, na wysokim krześle siedzi kobieta w nagim kostiumie. Trzyma się podłokietników. Szeroko otwiera usta. Z prawej idą przytulone dwie postaci w płaszczach.

Po zmroku. Grupa protestujących przed Teatrem Powszechnym. Mężczyźni w kurtkach i czapkach trzymają biały materiał z niechlujnym napisem „To nie teatr, to burdel!”.

Ujęcie z góry na szarą podłogę. Przy dolnej krawędzi zdjęcia dwie bose stopy. Na podłodze leży niewielkie lustro w kształcie trapezu. Odbija się w nim naga kobieta. Ma zamknięte oczy, szeroko otwarte usta. Rozkłada ramiona na boki.

Ciemne, rozmazane zdjęcie. Pomieszczenie bez mebli. Pod ścianą siedzą widzowie. Obserwują aktorów. Jeden z nich stoi naprzeciwko dużych drzwi. Rozkłada ręce na boki.

Czarno-białe zdjęcie. Z przodu dwie kobiety zaplatające warkocze. Mają napięte twarze. Za nimi dwójka dzieci na huśtawce-ważce. Ich sylwetki bardzo jasne, rozmazane, jakby były duchami.

Magdalena Hueckel, Tomasz Śliwiński (2023)

Na podłodze mokry podest z namalowaną ulicą. Jego tylna krawędź lekko uniesiona. Mężczyzna w ciemnych slipach ślizga się po nim na brzuchu. Drugi, całkiem nagi skacze z niego na główkę. W tle czerwona ściana z namalowanymi dwiema biegnącymi postaciami. Ich sylwetki rozmazane.

Czarno-biały portret kobiety w hełmie nurka. Ma makijaż w stylu retro - cienkie, narysowane brwi, kocie kreski, wyraziste, ciemne usta. Kobieta zerka w bok przez porysowaną, lekko zaparowaną szybkę hełmu.

Kulisy. Aktorzy stoją tuż przy frędzlowej kurtynie, tyłem do obiektywu. Wychylają głowy na drugą stronę.

Strona z książki “Album sceniczne”. Na środku niewielkie zdjęcie. Kobieta w męskim stroju. Stoi profilem, na ugiętych nogach. Przykłada palce do nosa w figlarnym geście, wystawia język.

Sepia. Zdjęcie ze spektaklu. Trzech mężczyzn w surdutach siedzi przy niewielkim stole. Mają poważne miny, marszczą brwi. Grają w karty.

Czarno-biały portret mężczyzny. Stoi półprofilem, owinięty ciemnym materiałem. Lekko pochyla głowę, patrzy złowieszczo w obiektyw. (1905)

Scena ze spektaklu. Scenografia antyczna, minimalistyczna: proste meble, półokrągłe nisze. Na tylnej ścianie otwarte drzwi. W przejściu mężczyzna w ciemnej szacie. Patrzy w prawo, na kobiety. Dwie z nich siedzą, trzecia stoi, dotyka pleców jednej z nich. Pod zdjęciem nazwiska aktorów oraz imiona odgrywanych postaci.

Czarno-białe zdjęcie. Tuż przy błyszczącej kurtynie stoi krzesło z wysokim oparciem.

Kolaż czarno-białych zdjęć. Na paskach różnej szerokości twarze aktorek, aktorów, reżyserów. Niektóre spokojne, statyczne, inne bardzo ekspresyjne, uchwycone w ruchu lub w trakcie wypowiedzi.

Czarno-białe zdjęcie. Zbliżenie na twarze kobiety i dziewczynki. Stykają się policzkami. Dziewczynka ma rozchylone usta. Z zaciekawieniem patrzy w obiektyw.

Na zdjęciu cztery jasnowłose osoby. Wszystkie mają na twarzach maski z wyłupiastymi oczami i nienaturalnie szerokimi, otwartymi ustami. Na środku białego pokoju, na szarym materacu dwie postaci. Kobieta na czworakach, za nią mężczyzna na kolanach. Przypiera biodrami do jej pupy, kładzie rękę na jej plecach. Pozostali przyglądają się im.

Pochmurny dzień. Z wody wyłania się gruby konar. Na nim cztery osoby. Mężczyzna w samych spodniach siedzi. Skupiony patrzy w dół. Pozostali, ubrani w sukienki, pozują. Kolorowe, zwiewne materiały falują na wietrze.

Okładka tygodnika “Kłosy”. W dolnej połowie rysunek dojrzałego mężczyzny otulonego ciemnym futrem. Przyciska dłoń do klatki piersiowej. Marszczy gęste brwi. Zaciska usta. Zerka w bok. Po obu stronach wąskie kolumny tekstu.

Scena w niebieskim świetle. Pokój z aneksem kuchennym. Przy stole elegancko ubrana kobieta. Odchyla się na krześle. Asekuruje ją zamaskowana postać w czarnym, lateksowym kombinezonie. Druga w kozakach na wysokim obcasie odsuwa stół.

Młody, szczupły mężczyzna w czarnych bokserkach ćwiczy na materacu gimnastycznym. Staje na głowie, rozciąga się. Jego ciało naprężone.

Czarno-białe zdjęcie. Na scenie duża makieta samolotu. Obok niego, na podłodze kobieta i mężczyzna. On pokazuje kartkę z rysunkiem owieczki. Uśmiecha się.

Edward Hartwig (1951)

Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku łóżko. Na jego skraju, na brzuchu leży kobieta z bardzo szeroką fryzują. Uśmiecha się, zerka w bok. Na łóżku podskakuje mężczyzna w białych ogrodniczkach. Do krocza przyszyty pluszowy penis. Zza łóżka wygląda kobieta z domalowanym zarostem i monobrwią.

Scena w niebieskim świetle. Na podłodze grupa kobiet w identycznych, wzorzystych sukienkach bez ramiączek. Wyginają się, machają rękami, głowami. W tle obraz nocnego nieba. Zza pomarańczowych chmur wystaje ogromny, pomarańczowy księżyc.

(1900)

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.