Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Długie, czarno-białe zdjęcie. Duża grupa pozuje obok niewielkiego stolika. Zdjęcie jest miejscami rozmazane, przybrudzone. Twarze wielu osób zniekształcone.

Sepia. Z przodu siedzi kobieta w ciemnej sukience. Ma pomalowane usta, mocno podkreślone oczy. Patrzy z utęsknieniem przed siebie. Za nią mężczyzna we fraku. Unosi dłoń w geście powitania.

Rysunek młodego mężczyzny w jasnym fraku. Zrzuca czarną, materiałową opaskę. Pod spodem napis “Boże! odzyskałem wzrok!”

Szkic sceny ze spektaklu. Trzech mężczyzn w surdutach siedzi przy niewielkim stole. Mają poważne miny, marszczą brwi. Grają w karty.

Czarno-białe zdjęcie. Trójkątne, surowe pomieszczenie. W jednym rogu, na kanapie mężczyzna. Czyta przygarbiony. Z drugiej strony na łóżku inny. Na środku stół, z tyłu umywalka. Na podłodze rozrzucone kartki.

Kartonowa ściana, przez otwory wystają z nich dwie ręce. Ręka po lewej skierowana w górę, palce zgięte, ściśnięte razem. Ręka po lewej ułożona po skosie. Nadgarstek zwieszony luźno.

Walery Rzewuski (1867)

Sepia. Portret kobiety w bogato zdobionej sukni. Włosy z przodu natapirowane, z tyłu loki miękko opadające na ramiona. Na szyi masywny wisior na aksamitnej wstążce. Kobieta podpiera brodę dłonią. Uśmiecha się lekko.

Czarno-białe zdjęcie. Z prawej mężczyzna. Patrzy w bok. Stoi w rozkroku, ugina jedną nogę. Z podłogi wystają blade ręce. Machają palcami, Próbują złapać nogi mężczyzny. Reszta sceny wyciemniona.

Zdjęcie niewyraźne, kontury rozmazane, gdzieniegdzie odbija się światło. Scena posypana piaskiem, w tle duża wydma. Na środku siedzi dziewczyna, przykrywa głowę folią termiczną. Obok niej chłopak. Krzyczy. Ciemna grzywka wchodzi mu w oczy. Dookoła nich chodzą inni.

Po zmroku. Grupa protestujących przed Teatrem Powszechnym. Mężczyźni w kurtkach i czapkach trzymają biały materiał z niechlujnym napisem „To nie teatr, to burdel!”.

Zbliżenie na duży puf na marmurowej podłodze. Nóżki czarne, obicie jasne. Na pufie leży zdeformowany manekin blondwłosej kobiety od pasa w górę. Lalka okryta jest bladoróżową tkaniną. Spod niej wystaje wykręcona stopa, wygięta ręka i piersi.

Niewyraźne, czarno-białe zdjęcie wykonane z widowni. Na scenie kilku mężczyzn w mundurach. Trzymają między sobą płachty jasnego materiału. Z samej góry spada na nie człowiek.

Czarno-białe zdjęcie. Tuż przy błyszczącej kurtynie stoi krzesło z wysokim oparciem.

Zbliżenie na wypiętą pupę w czarnych spodniach. Spomiędzy nóg wystaje rozczapierzona dłoń. Środkowy palec do połowy ukryty w niewielkiej dziurze w kroku.

Pierwsza strona pożółkłej gazety. Na górze narysowany anioł trzymający tabliczkę z napisem “Echo”. Poniżej zdjęcie ze spektaklu. Aktorzy nachylają się do leżącej na ziemi kobiety.

Szkic na białej kartce. Zarys dużego ekranu Na nim ujęcie na mężczyznę z przewieszoną przez ramię szarfą. Przed ekranem kobieta w sukni. Pada na nią punktowe światło. Na ekranie widoczny cień jej sylwetki.

Półmrok. Środek jasnej kurtyny lekko uniesiony. Przydługi, pognieciony materiał ciężko opada po bokach.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku, na wąskim katafalku leży lalka. Obok stoi mężczyzna w surducie. Ciemny materiał cały w jasnych plamach. Mężczyzna zwiesza ręce luźno. Posyła zmęczone spojrzenie na wprost.

Czarno-białe zdjęcie. Kobieta na tle ciemnej zasłony. Pochyla się, rozczesuje długie włosy. Ma przymknięte oczy. Przed nią fotograf. Klęczy, robi zdjęcie. Obok niego kobieta w sukience. Kieruje światłem reflektora.

Czarno-biały portret mężczyzny. Stoi półprofilem, owinięty ciemnym materiałem. Lekko pochyla głowę, patrzy złowieszczo w obiektyw. (1905)

Czarno-białe zdjęcie. Scena ze spektaklu. Scenografia minimalistyczna, geometryczna. Aktorzy przebrani w błazeńskie kostiumy. Idą jeden za drugim, trzymając się za ręce.

Stefan Okołowicz (2002)

Czarno-białe zdjęcie. Między lewą a prawą kulisą zawieszona cienka lina. Aktorzy ubrani w białe kostiumy ciągną ją. Dołącza do nich drobna kobieta. Wszyscy są tyłem do obiektywu.

Czarno-białe zdjęcie. Starsza kobieta ciągnie podniszczony wóz. Jest otulona ciemnym szalem. Ma sterczące, siwe włosy. Szeroko otwiera oczy.

Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.

Kolaż czarno-białych zdjęć. Na paskach różnej szerokości twarze aktorek, aktorów, reżyserów. Niektóre spokojne, statyczne, inne bardzo ekspresyjne, uchwycone w ruchu lub w trakcie wypowiedzi.

Przyciemniona scena. Podłoga drewniana, ściany pokryte boazerią. Na tylnej projekcja: czarno-białe zbliżenie na twarz kobiety. Zdjęcie z dużym kontrastem, detale zacierają się, krawędzie lekko rozmazują.

Portret siedmioosobowej rodziny, wśród której są osoby z zespołem Downa. Fotografia lekko nieostra, wykonana w stylu lat osiemdziesiątych. Wszyscy ubrani w jasne golfy oraz dżinsowe spodnie, koszule, bluzy bądź kamizelki. Uśmiechnięci stoją, siedzą bardzo blisko siebie, obejmują się.

Nieco niewyraźny widok na czarną kurtynę od dołu. Na aksamitnym materiale mnóstwo świetlnych kropek. Zawieszone nad kurtyną reflektory świecą.

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.