Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Walery Rzewuski (1866)

Sepia. Rozmazany portret kobiety. Ma jasne, kręcone, napuszone włosy. Uśmiecha się szeroko. Zasłania część twarzy białym tiulem.

Pożółkła fotografia. Dziewczynka uderza miotłą w snopek słomy. Wokół zdjęcia odręczne, pokreślone notatki oraz fragment tekstu Isi z „Wesela” Wyspiańskiego.

Czarno-białe zdjęcie. Mężczyzna w powietrzu. Ma na sobie włochate spodnie, płaskie buty. Na głowie wianek. Tuż nad jego głową wisi lina.

„Kordyan" (1909)

Czarno-białe zdjęcie. Na środku długi stół. Obrus zsunięty, część zastawy na na podłodze. Na stole i wokół niego mężczyźni w mundurach. Nad sceną unosi się materiałowo-druciana konstrukcja przypominająca konie w galopie.

Sepia. Z przodu siedzi kobieta w ciemnej sukience. Ma pomalowane usta, mocno podkreślone oczy. Patrzy z utęsknieniem przed siebie. Za nią mężczyzna we fraku. Unosi dłoń w geście powitania.

Grupa osób w luźnych, workowatych kostiumach pokrytych łatami. Na gołych nogach ciężkie buty, włosy zakryte beretami. Na pierwszym dwie osoby z przodu trzymają metalowe rury. Wszyscy wyginają się, odchylają. Robią zbolałe miny.

Martyna Peszko / Fundacja TEATR 21 (2022)

Widownia teatru. Publiczność wstaje z miejsc, klaszcze. Na pierwszym planie kilka osób z transparentami. Na kartonach namalowane tęcze i napis „Dialog dziękuje”.

Kolaż sześciokątnych zdjęć mężczyzny. Na każdym ucharakteryzowany inaczej, pozuje sam lub z rekwizytami.

Czarno-białe zdjęcie. Podłoga czarna, ściany zakryte jasną płachtą. Półnagi mężczyzna ciągnie ciemny materiał. Na nim sztywno leży kobieta w sukience do kolan.

(1900)

Czarno-białe zdjęcie, widok z widowni Teatru imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Fotele zakryte ciemnym materiałem. Scenę zasłania malowana kurtyna - ogromny obraz. Na jego środku eksedra, półkolista nisza. Wokół niej tłoczą się półnagie kobiety i mężczyźni w dramatycznych pozach.

Strona z książki “Album sceniczne”. Na środku fotografia kobiety w bogato zdobionej sukni. Ciemne włosy sięgają ud. Na czole opaska. Kobieta patrzy w lewo zaniepokojona. W obronnym geście unosi dłoń na wysokość twarzy. W drugiej trzyma duży kielich.

Mini scena teatralna. Z podłogi wystają dwie dłonie w czarnych rękawiczkach z poucinanymi końcówkami. Wokół każdego palca drobne, białe kołnierzyki. Każda z dłoni wygląda jak grupka osób. Nad nimi zawieszony żyrandol wykonany z podwójnego, kryształowego koszyczka.

Skraj lasu. Dwie wąsate kobiety w żołnierskich mundurach, jedna w brązowym, druga w szarym. Obejmują się. Mają zamknięte oczy.

Na szpitalne łóżko pada snop białego światła. Na łóżku nagi, starszy mężczyzna. Ma zamknięte oczy, usta rozchylone. Obok stoi osoba w białym kitlu. Narzuca na leżącego białe prześcieradło. Materiał faluje w powietrzu. Biel kontrastuje z intensywnie czerwoną podłogą.

Czarno-białe zdjęcie. Na scenie trzy osoby. Z lewej młoda dziewczyna. Długie włosy związane w dwa warkocze. Wywraca oczami. Dojrzały mężczyzna trzyma jej dłoń. Drugi stoi obok. Ma starannie przystrzyżone wąsy. Przygląda się dziewczynie. Za nimi malowana scenografia, zimowy pejzaż.

Scena w niebieskim świetle. Pokój z aneksem kuchennym. Przy stole elegancko ubrana kobieta. Odchyla się na krześle. Asekuruje ją zamaskowana postać w czarnym, lateksowym kombinezonie. Druga w kozakach na wysokim obcasie odsuwa stół.

Pierwsza strona pożółkłej gazety. Na górze narysowany anioł trzymający tabliczkę z napisem “Echo”. Poniżej zdjęcie ze spektaklu. Aktorzy nachylają się do leżącej na ziemi kobiety.

Okładka tygodnika “Kłosy”. W dolnej połowie rysunek dojrzałego mężczyzny otulonego ciemnym futrem. Przyciska dłoń do klatki piersiowej. Marszczy gęste brwi. Zaciska usta. Zerka w bok. Po obu stronach wąskie kolumny tekstu.

Pożółkła kartka. Na środku owalne zdjęcie - portret wąsatego mężczyzny. Grzywka ułożona na bok, włosy po bokach bardziej niesforne. Ma na sobie koszulę z wysokim kołnierzykiem, pod szyją ciemny fular. Pod zdjęciem krótka notatka biograficzna.

Kulisy. Aktorzy stoją tuż przy frędzlowej kurtynie, tyłem do obiektywu. Wychylają głowy na drugą stronę.

Zielonkawe zdjęcie z góry na przestrzeń roboczą. Wszędzie stoją drabiny, wiadra, długie deski. Na podłodze kilka kabli. Z lewej brudne biurko, z tyłu metalowa wanna.

Czarno-białe zdjęcie. Na pierwszym planie mężczyzna w kowbojskim kapeluszu. Część twarzy zakrywa maska z dorysowanymi oczami. Mężczyzna przykłada do ciała biały, prostokątny materiał z narysowanym ludzkim szkieletem od żeber w dół.

Scena w żółtym świetle. Na tle namalowanej sali balowej w dwóch rzędach, stoją na przemian mężczyźni i kobiety. Wszyscy ubrani w dworskie stroje. Trzymają się za ręce, śpiewają. Z lewej, na stoliku stoi mężczyzna w peruce. Rozrzuca kartki.

Widok przez uchylone drzwi. Korytarzem przechadza się mężczyzna w ochrowym mundurze i wysokich, skórzanych butach. Na lewym przedramieniu czerwona opaska. Mężczyzna jest odwrócony tyłem. Ma czarne, ulizane włosy. Dłonie splecione za plecami.

Na żółtym tle ręka skierowana palcami w dół. Do połowy przedramienia pomalowana na intensywny, niebieski kolor. Na powyginanych palcach złote pierścionki z kolorowymi oczkami różnej wielkości.

Stefan Okołowicz (2001)

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.