Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Na środku dwie kobiety, jedna w czarnym garniturze, druga w białej sukience. Całują się. Wokół nich aktorzy w tęczowych kostiumach imitujących sukienki ludowe. Uśmiechnięci klaszczą.

Pożółkła fotografia. Dziewczynka uderza miotłą w snopek słomy. Wokół zdjęcia odręczne, pokreślone notatki oraz fragment tekstu Isi z „Wesela” Wyspiańskiego.

Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.

Biało-czarne zdjęcie. Zbliżenie na profil młodej blondynki. Ma gęste, krótkie włosy. Usta zaklejone czarną taśmą

Rysunek młodego mężczyzny w jasnym fraku. Zrzuca czarną, materiałową opaskę. Pod spodem napis “Boże! odzyskałem wzrok!”

Stefan Okołowicz (1990)

Zdjęcie robione z tyłu sceny. Aktorzy kucają, klękają, podpierają się kosami. Niektórzy uśmiechnięci, część trzyma bukiety kwiatów. Za nimi publiczność. Klaszczą na stojąco.

Kwadratowy, czarno-biały portret mężczyzny bokiem. Zerka przez ramię, uśmiecha się szeroko. Światło reflektora pada na jego policzek.

Sepia. Rozmazany portret kobiety. Ma jasne, kręcone, napuszone włosy. Uśmiecha się szeroko. Zasłania część twarzy białym tiulem.

Czarno-białe zdjęcie. Na niewielkim stoliku postać bez głowy. Stoi tyłem ubrana w cielisty kombinezon pokryty czarnymi kępkami włosów.

Czarno-białe zdjęcie. Podłoga czarna, ściany zakryte jasną płachtą. Półnagi mężczyzna ciągnie ciemny materiał. Na nim sztywno leży kobieta w sukience do kolan.

Kolaż czarno-białych zdjęć. Na paskach różnej szerokości twarze aktorek, aktorów, reżyserów. Niektóre spokojne, statyczne, inne bardzo ekspresyjne, uchwycone w ruchu lub w trakcie wypowiedzi.

Czarno-biały portret kobiety w hełmie nurka. Ma makijaż w stylu retro - cienkie, narysowane brwi, kocie kreski, wyraziste, ciemne usta. Kobieta zerka w bok przez porysowaną, lekko zaparowaną szybkę hełmu.

Czarno-białe, lekko rozmazane zdjęcie. Ujęcie od dołu na mężczyznę w masywnym kostiumie z wysokim, szerokim kołnierzem. Unosi palce wskazujące, jeden przykłada do ust.

Kostiumy do spektaklu prezentowane na tle beżowej scenografii. Z sufitu zwisa lina. O nią zaczepione dwa wieszaki jeden pod drugim. Na każdym żółte, skórzane ponczo, górne krótsze, dolne dłuższe.

Na zdjęciu cztery jasnowłose osoby. Wszystkie mają na twarzach maski z wyłupiastymi oczami i nienaturalnie szerokimi, otwartymi ustami. Na środku białego pokoju, na szarym materacu dwie postaci. Kobieta na czworakach, za nią mężczyzna na kolanach. Przypiera biodrami do jej pupy, kładzie rękę na jej plecach. Pozostali przyglądają się im.

Czarno-białe zdjęcie ze spektaklu lalkowego. Lalki i aktorzy w przydużych, przerysowanych maskach patrzą, wskazują na mężczyznę na środku. Ten siedzi w misce, niepewnie patrzy na rozgniewaną kobietę. Za nim chłopiec z karabinem.

Scena ze spektaklu lalkowego. Przy niewielkich stolikach z parasolkami siedzą lalki. Z tyłu, przy suficie wiszą bardzo duże usta. Nieco niżej, na spiczastej chmurce lewituje niewielka kolumna w stylu jońskim.

Zielonkawe zdjęcie. Przez szybę widać młodą kobietę i mężczyznę w kitlu. Wokół szyby rozwieszone, rozstawione elementy scenografii: hełmy, skórzane i metalowe uprzęże, sztuczne rośliny.

Sepia. Aktorzy na tle malowanej scenografii bogatego salonu. Mężczyzna z lewej w mundurze. Mierzy z długiej strzelby do drugiego. Ten wygraża mu palcem.

Na szpitalne łóżko pada snop białego światła. Na łóżku nagi, starszy mężczyzna. Ma zamknięte oczy, usta rozchylone. Obok stoi osoba w białym kitlu. Narzuca na leżącego białe prześcieradło. Materiał faluje w powietrzu. Biel kontrastuje z intensywnie czerwoną podłogą.

Na rozświetlonej scenie kilkumetrowa, świetlista kula. Za nią ekran. Na nim wyświetlany pulpit komputera.

Czarno-białe zdjęcie ze spektaklu. Z przodu trzy osoby w kostiumach chłopów. Głowy zakrywają duże maski. Uproszczone twarze nadają im wygląd postaci z kreskówek. Z tyłu tłoczy się reszta obsady. Przyglądają się im z niepokojem.

HaWa (2023)

Czarno-białe zdjęcie. Tuż przy błyszczącej kurtynie stoi krzesło z wysokim oparciem.

Na pierwszym planie nagi mężczyzna. Jego ciało niedokładnie pomalowane farbami w odcieniach zieleni i brązu. Twarz zakrywa brązowa maska z uwypuklonymi zmarszczkami i długim, haczykowatym nosem. Mężczyzna odchyla się do tyłu, wyrzuca w górę ręce. Wokół fruwają białe pióra.

Seria dziesięciu zdjęć. Ułożone są w dwóch rzędach. Na każdym szczupła, ciemnowłosa kobieta z nieobecnym spojrzeniem. Pozuje sama lub z meblami, ale nie wykorzystuje ich w typowy sposób: chowa głowę pod leżakiem, kuli się i opiera siedzisko krzesła o plecy, zwisa z leżaka głową w dół.

Scenografia do spektaklu. Okazały salon. Ściany i drzwi bogato zdobione płaskorzeźbami i obrazami, wysokie okna. Wytworne meble z ciemnego drewna.

Słoneczny dzień. Grupa protestujących przed Teatrem Powszechnym. Na pierwszym planie starsza kobieta w czerwonej pelerynce z krzyżem i orłem. Do piersi przyciska drewniane figurki ukrzyżowanego Jezusa. W tle transparent „dość obrażania pseudosztukami katolików przez chazarskie lewactwo i innych schizofreników”.

Widok z góry na talerz. Ma szeroką, ciemnoniebieską obramówkę. W środku obraz Teatru Wielkiego w Warszawie. Przed budynkiem duży plac, powozy zaprzęgnięte w konie.

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.