Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Na środku dwie kobiety, jedna w czarnym garniturze, druga w białej sukience. Całują się. Wokół nich aktorzy w tęczowych kostiumach imitujących sukienki ludowe. Uśmiechnięci klaszczą.

Mężczyzna w opiętym mundurze. Stoi przy ścianie z narysowanymi drzwiami. Przy nich krzesło. Mężczyzna stawia na nim jedną nogę. Puka do drzwi.

Zielonkawe zdjęcie. Przez szybę widać młodą kobietę i mężczyznę w kitlu. Wokół szyby rozwieszone, rozstawione elementy scenografii: hełmy, skórzane i metalowe uprzęże, sztuczne rośliny.

Scena ze spektaklu. Na środku salonu stoi mężczyzna we fraku. Jest wyprostowany, zadowolony, wypina pierś do przodu. Po jego bokach grupki osób w eleganckich strojach. Szepczą, pokazują na niego palcami.

Dream Adoption Society (2019)

Sepia. Grupa osób pozujących w lesie. Część uśmiecha się do aparatu, część opiera się o drzewo. Z przodu klęczy mężczyzna. Ofiaruje skromny bukiet kwiatów kobiecie o pełnych kształtach.

Scena w żółtym świetle. Na tle namalowanej sali balowej w dwóch rzędach, stoją na przemian mężczyźni i kobiety. Wszyscy ubrani w dworskie stroje. Trzymają się za ręce, śpiewają. Z lewej, na stoliku stoi mężczyzna w peruce. Rozrzuca kartki.

„A. Strauss" (1909)

Kostiumy do spektaklu prezentowane na tle beżowej scenografii. Z sufitu zwisa lina. O nią zaczepione dwa wieszaki jeden pod drugim. Na każdym żółte, skórzane ponczo, górne krótsze, dolne dłuższe.

Pożółkła kartka. Na środku owalne zdjęcie - portret wąsatego mężczyzny. Grzywka ułożona na bok, włosy po bokach bardziej niesforne. Ma na sobie koszulę z wysokim kołnierzykiem, pod szyją ciemny fular. Pod zdjęciem krótka notatka biograficzna.

Podniszczona okładka książki “Album sceniczne”. Druk wyblakły, grzbiet naddarty. Na tylnej okładce przebarwienia.

Sepia. Mężczyzna w kolczudze. Ma gęstą brodę i wąsy. Jedną dłoń opiera na biodrze, drugą trzyma rękojeść miecza. Patrzy prosto w obiektyw, jego spojrzenie intensywne.

Stefan Okołowicz (2002)

Dzień. Widok z góry na Plac Defilad w Warszawie. Na szarym betonie, między Teatrem Dramatycznym a Teatrem Studio namalowany żółty napis cyrylicą, który w tłumaczeniu znaczy „dzieci”.

Róg pokoju. Na drewnianej podłodze klęczą trzy łyse lalki w odświętnych strojach. Są tyłem, twarzami zwrócone w stronę ciemnoniebieskich ścian.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku łóżko. Na jego skraju, na brzuchu leży kobieta z bardzo szeroką fryzują. Uśmiecha się, zerka w bok. Na łóżku podskakuje mężczyzna w białych ogrodniczkach. Do krocza przyszyty pluszowy penis. Zza łóżka wygląda kobieta z domalowanym zarostem i monobrwią.

Konrad Śniady (2022)

Scena. Na środku kwadratowa rama z naciągniętym, jasnym płótnem. Na nim szkic fragmentu pokoju: szafa, komoda, fotel, umywalka. Przy ramie stoi mężczyzna w przylegającym ubraniu. W wyciągniętej przed siebie ręce trzyma melonik. Obserwuje go uważnie.

Czarno-białe ujęcie z góry na scenę. Tam aktorzy trzymają piłę ręczną poprzeczną z dużymi ząbkami. Przyglądają jej się, delikatnie gładzą górną, nieostrą część.

Grupa osób w luźnych, workowatych kostiumach pokrytych łatami. Na gołych nogach ciężkie buty, włosy zakryte beretami. Na pierwszym dwie osoby z przodu trzymają metalowe rury. Wszyscy wyginają się, odchylają. Robią zbolałe miny.

Czarno-białe zbliżenie na szczupłą, kobiecą twarz. Ma doczepione, nienaturalnie gęste rzęsy i uniesione brwi. Na czole głębokie zmarszczki. Kobieta patrzy w górę. Dwie dłonie sprawnie malują jej oczy białą kredką.

Stefan Okołowicz (2001)

Czarno-białe zbliżenie na profil młodej kobiety. Włosy zakrywa wzorzysta chusta. Blada cera kontrastuje z ciemnym golfem.

Czarno-białe zdjęcie niezapełnionej widowni. Z lewej siedzi kilka osób. Na środku stół mikserski. Przy nim dwie osoby. Mężczyzna wciska klawisze komputera, kobieta zagląda w ekran. Uśmiecha się szeroko.

Strona z książki “Album sceniczne”. Na środku niewielkie zdjęcie. Kobieta w męskim stroju. Stoi profilem, na ugiętych nogach. Przykłada palce do nosa w figlarnym geście, wystawia język.

Pomieszczenie bez okien. Kamienne, nierówne ściany. Na podłodze tłoczą się widzowie i aktorzy. W lewym rogu, na wysokim krześle siedzi kobieta w nagim kostiumie. Trzyma się podłokietników. Szeroko otwiera usta. Z prawej idą przytulone dwie postaci w płaszczach.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku długi stół. Obrus zsunięty, część zastawy na na podłodze. Na stole i wokół niego mężczyźni w mundurach. Nad sceną unosi się materiałowo-druciana konstrukcja przypominająca konie w galopie.

Przymiarki. Na pierwszym planie pochylona kobieta. Podwija szeroką spódnicę, pod nią opuszczone do połowy ud dżinsy. Za kobietą druga, w żółtym golfie.Pomaga jej zapiąć ubranie. Zaciska usta. W tle wieszak, kolorowe materiały, inne ubierające się osoby.

Kolaż czarno-białych zdjęć. Na paskach różnej szerokości twarze aktorek, aktorów, reżyserów. Niektóre spokojne, statyczne, inne bardzo ekspresyjne, uchwycone w ruchu lub w trakcie wypowiedzi.

Fragment scenografii do spektaklu. Tylna ściana zakryta zasłonami, po lewej czerwoną, po prawej niebieską. Przed nimi kilkumetrowa makieta stromej góry z niewielkim, kwadratowym okienkiem w środku.

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.