Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Czarno-białe zdjęcie. Scena ze spektaklu. Scenografia minimalistyczna, geometryczna. Aktorzy przebrani w błazeńskie kostiumy. Idą jeden za drugim, trzymając się za ręce.

Czarno-białe zdjęcie. Zbliżenie na twarze kobiety i dziewczynki. Stykają się policzkami. Dziewczynka ma rozchylone usta. Z zaciekawieniem patrzy w obiektyw.

Sepia. Smukła kobieta w jasnej sukience. Ma rozpuszczone, gęste włosy. Lekko pochyla głowę, patrzy w obiektyw aparatu. Jej spojrzenie intensywne.

Czarno-biała fotografia. Na ogromnym, rozwieszonym materiale namalowany nocny pejzaż: góry, jasne skały, księżyc w pełni. W materiale wycięta duża dziura. Przez nią widać metalową drabinę i nogi osoby na niej stojącej.

Podniszczona okładka książki “Album sceniczne”. Druk wyblakły, grzbiet naddarty. Na tylnej okładce przebarwienia.

Czarno-białe zdjęcie. Na scenie trzy osoby. Z lewej młoda dziewczyna. Długie włosy związane w dwa warkocze. Wywraca oczami. Dojrzały mężczyzna trzyma jej dłoń. Drugi stoi obok. Ma starannie przystrzyżone wąsy. Przygląda się dziewczynie. Za nimi malowana scenografia, zimowy pejzaż.

Magdalena Hueckel, Tomasz Śliwiński (2023)

(1900)

Na szpitalne łóżko pada snop białego światła. Na łóżku nagi, starszy mężczyzna. Ma zamknięte oczy, usta rozchylone. Obok stoi osoba w białym kitlu. Narzuca na leżącego białe prześcieradło. Materiał faluje w powietrzu. Biel kontrastuje z intensywnie czerwoną podłogą.

Pomieszczenie bez okien. Kamienne, nierówne ściany. Na podłodze tłoczą się widzowie i aktorzy. W lewym rogu, na wysokim krześle siedzi kobieta w nagim kostiumie. Trzyma się podłokietników. Szeroko otwiera usta. Z prawej idą przytulone dwie postaci w płaszczach.

Zadymiona ulica. Ludzie biegną. W tle budynek Teatru Powszechnego, biało-czerwone flagi i transparenty.

Stefan Okołowicz (1991)

Stefan Okołowicz (2002)

Na pofałdowanej zasłonie projekcja: czarno-białe zdjęcie kaplicy. Na scenie rzędy osób ubranych na biało i czarno. Przemieszczają się od lewej do prawej. W środku kobieta w złotej sukni. Podskakuje.

Jacek Maria Stokłosa (1976)

Czarno-białe zdjęcie. Na pierwszym planie mężczyzna w kowbojskim kapeluszu. Część twarzy zakrywa maska z dorysowanymi oczami. Mężczyzna przykłada do ciała biały, prostokątny materiał z narysowanym ludzkim szkieletem od żeber w dół.

Kartonowa ściana, przez otwory wystają z nich dwie ręce. Ręka po lewej skierowana w górę, palce zgięte, ściśnięte razem. Ręka po lewej ułożona po skosie. Nadgarstek zwieszony luźno.

Przyciemniona scena. Podłoga drewniana, ściany pokryte boazerią. Na tylnej projekcja: czarno-białe zbliżenie na twarz kobiety. Zdjęcie z dużym kontrastem, detale zacierają się, krawędzie lekko rozmazują.

Czarno-białe zdjęcie. Z przodu dwie kobiety zaplatające warkocze. Mają napięte twarze. Za nimi dwójka dzieci na huśtawce-ważce. Ich sylwetki bardzo jasne, rozmazane, jakby były duchami.

Niewyraźne, czarno-białe zdjęcie wykonane z widowni. Na scenie kilku mężczyzn w mundurach. Trzymają między sobą płachty jasnego materiału. Z samej góry spada na nie człowiek.

Strona z gazety. Obok tekstu zdjęcia z procesu twórczego: narady repertuarowe, pierwsze próby czytane w garderobie.

Lekko przybrudzony rewers zdjęcia z logotypem i nazwą zakładu fotograficznego. Na górze dedykacja: “Kochanej pannie Cesi, Jadwiga Czaki”.

Stefan Okołowicz (2002)

Sepia. Mężczyzna w kolczudze. Ma gęstą brodę i wąsy. Jedną dłoń opiera na biodrze, drugą trzyma rękojeść miecza. Patrzy prosto w obiektyw, jego spojrzenie intensywne.

Szkic sceny ze spektaklu. Trzech mężczyzn w surdutach siedzi przy niewielkim stole. Mają poważne miny, marszczą brwi. Grają w karty.

Czarno-białe zdjęcie. Kobieta na tle ciemnej zasłony. Pochyla się, rozczesuje długie włosy. Ma przymknięte oczy. Przed nią fotograf. Klęczy, robi zdjęcie. Obok niego kobieta w sukience. Kieruje światłem reflektora.

Zdjęcie z góry na scenę. Na niej drewniana konstrukcja nieregularnych platform połączonych schodami. O jedną z nich opiera się czterech mężczyzn. Oglądają zdjęcia.

Scena w żółtym świetle. Na tle namalowanej sali balowej w dwóch rzędach, stoją na przemian mężczyźni i kobiety. Wszyscy ubrani w dworskie stroje. Trzymają się za ręce, śpiewają. Z lewej, na stoliku stoi mężczyzna w peruce. Rozrzuca kartki.

Przymiarki. Na pierwszym planie pochylona kobieta. Podwija szeroką spódnicę, pod nią opuszczone do połowy ud dżinsy. Za kobietą druga, w żółtym golfie.Pomaga jej zapiąć ubranie. Zaciska usta. W tle wieszak, kolorowe materiały, inne ubierające się osoby.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku blondynka w czarnym kombinezonie. Uśmiechnięta unosi gruszkę na wysokość twarzy. Za nią, na bujanych fotelach trzy rozkołysane, rozmazane postaci. Z tyłu namalowane cherubinki.

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.