Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Scenografia do spektaklu. Okazały salon. Ściany i drzwi bogato zdobione płaskorzeźbami i obrazami, wysokie okna. Wytworne meble z ciemnego drewna.

Czarno-białe zbliżenie na profil młodej kobiety. Włosy zakrywa wzorzysta chusta. Blada cera kontrastuje z ciemnym golfem.

(1900)

Zielonkawe zdjęcie. Ściany pomazane. Na brudnej podłodze kilka oblanych farbą garnków różnej wielkości. W nich mniejsze i większe drewniane kije. Na środku stoi trzech mężczyzn. Każdy zasłania garnkiem twarz.

Kulisy. Aktorzy stoją tuż przy frędzlowej kurtynie, tyłem do obiektywu. Wychylają głowy na drugą stronę.

Czarno-białe, lekko rozmazane zdjęcie. Ujęcie od dołu na mężczyznę w masywnym kostiumie z wysokim, szerokim kołnierzem. Unosi palce wskazujące, jeden przykłada do ust.

Na zdjęciu cztery jasnowłose osoby. Wszystkie mają na twarzach maski z wyłupiastymi oczami i nienaturalnie szerokimi, otwartymi ustami. Na środku białego pokoju, na szarym materacu dwie postaci. Kobieta na czworakach, za nią mężczyzna na kolanach. Przypiera biodrami do jej pupy, kładzie rękę na jej plecach. Pozostali przyglądają się im.

Konrad Śniady (2022)

Zbliżenie na duży puf na marmurowej podłodze. Nóżki czarne, obicie jasne. Na pufie leży zdeformowany manekin blondwłosej kobiety od pasa w górę. Lalka okryta jest bladoróżową tkaniną. Spod niej wystaje wykręcona stopa, wygięta ręka i piersi.

Scena w żółtym świetle. Na tle namalowanej sali balowej w dwóch rzędach, stoją na przemian mężczyźni i kobiety. Wszyscy ubrani w dworskie stroje. Trzymają się za ręce, śpiewają. Z lewej, na stoliku stoi mężczyzna w peruce. Rozrzuca kartki.

Czarno-białe zdjęcie, widok z widowni Teatru imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Fotele zakryte ciemnym materiałem. Scenę zasłania malowana kurtyna - ogromny obraz. Na jego środku eksedra, półkolista nisza. Wokół niej tłoczą się półnagie kobiety i mężczyźni w dramatycznych pozach.

Ciemna sala. Na pierwszym planie betonowy śmietnik uliczny. Wokół niego rozsypane śmieci - okruchy, pozgniatane gazety, opakowania. Postać w foliowej, czarnej sukni nachyla się nad śmietnikiem, wkłada do niego głowę. Za nią, pod ścianą stoi kobieta. Patrzy przez lornetkę.

Pionowe, zielonkawe zdjęcie dwóch mężczyzn. Wykrzywiają twarze. Rozbawieni zerkają na siebie. Jeden trzyma plastikowe wiadro, drugi kładzie mu dłoń na ramieniu.

Walery Rzewuski (1866)

Róg pokoju. Na drewnianej podłodze klęczą trzy łyse lalki w odświętnych strojach. Są tyłem, twarzami zwrócone w stronę ciemnoniebieskich ścian.

Czarno-białe zdjęcie. Kobieta na tle ciemnej zasłony. Pochyla się, rozczesuje długie włosy. Ma przymknięte oczy. Przed nią fotograf. Klęczy, robi zdjęcie. Obok niego kobieta w sukience. Kieruje światłem reflektora.

Stefan Okołowicz (2002)

Kwadratowy, czarno-biały portret mężczyzny bokiem. Zerka przez ramię, uśmiecha się szeroko. Światło reflektora pada na jego policzek.

Na środku aktorka z zespołem Downa. Stoi w świetle, reszta sceny wyciemniona. Ma srebrne body z dużym dekoltem i czarną spódniczkę. Do włosów doczepiony biały, gęsty welon. Na czubku głowy sztuczne, beżowe kwiaty. Kobieta stoi wyprostowana. Ręce ugięte w łokciach skierowane na boki.

Mężczyzna w kraciastych spodniach i kamizelce. Na czubku głowy przekrzywiona czapka. Trzyma pudełko. Wyjmuje z niego perukę.

Kolaż czarno-białych zdjęć. Na paskach różnej szerokości twarze aktorek, aktorów, reżyserów. Niektóre spokojne, statyczne, inne bardzo ekspresyjne, uchwycone w ruchu lub w trakcie wypowiedzi.

Młody, szczupły mężczyzna w czarnych bokserkach ćwiczy na materacu gimnastycznym. Staje na głowie. Jego ciało naprężone.

Sepia. Zdjęcie ze spektaklu. Trzech mężczyzn w surdutach siedzi przy niewielkim stole. Mają poważne miny, marszczą brwi. Grają w karty.

Widok z góry na talerz. Ma szeroką, ciemnoniebieską obramówkę. W środku obraz Teatru Wielkiego w Warszawie. Przed budynkiem duży plac, powozy zaprzęgnięte w konie.

Kolaż sześciokątnych zdjęć mężczyzny. Na każdym ucharakteryzowany inaczej, pozuje sam lub z rekwizytami.

Czarno-białe zdjęcie ze spektaklu. Z przodu trzy osoby w kostiumach chłopów. Głowy zakrywają duże maski. Uproszczone twarze nadają im wygląd postaci z kreskówek. Z tyłu tłoczy się reszta obsady. Przyglądają się im z niepokojem.

Czarno-białe zdjęcie. Ciemny salon. Na ścianach portrety w zdobionych, masywnych ramach. Na środku, przy niewielkim, czarnym stole siedzi kobieta z papierosem. Na krześle obok kuca inna. Odchyla głowę, zerka na sufit. Przez ramię ma przewieszony długi materiał ozdobiony koronką. Przed krzesłem, na tureckim dywanie czarne, skórzane półbuty.

Półmrok. Środek jasnej kurtyny lekko uniesiony. Przydługi, pognieciony materiał ciężko opada po bokach.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku słup w kształcie walca. Do niego przywiązana kobieta w jasnym ubraniu. Pochyla się, biały sznurek podtrzymuje ją. W półmroku stoi mężczyzna. Wystawia rękę w jej stronę.

Maurycy Pusch (1891)

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.