Strona główna Pamięć Teatru - polska fotografia teatralna

Przejdź do treści

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Indeks
Rozdział I 1839 — 1918
Rozdział II 1919 — 1989
Rozdział III 1989 — 2024
O projekcie
Partnerzy

© 2025 Wszelkie prawa zastrzeżone

Realizacja: Rytm.Digital

Pamięć

Teatru

Polska fotografia teatralna od początku istnienia do dziś

1839 2024

Sepia. Wysokie, kamienne schody. Na nich dwóch mężczyzn. Jeden w czarnym ubraniu leży, podpiera się łokciem. Drugi stoi wyprostowany, przyciska rozczapierzone dłonie do piersi. Wokół nich porozrzucane chorągwie.

Jasne pomieszczenie z szafkami pełnymi kapeluszy. czapek, apaszek. Obok nich blondynka z upiętymi włosami. Przykłada do ciała błękitną suknię z falbaniastymi rękawami.

Jakub Lech (2023)

Ujęcie z góry na szarą podłogę. Przy dolnej krawędzi zdjęcia dwie bose stopy. Na podłodze leży niewielkie lustro w kształcie trapezu. Odbija się w nim naga kobieta. Ma zamknięte oczy, szeroko otwarte usta. Rozkłada ramiona na boki.

Sepia. Na okrytej futrem otomanie siedzi kobieta w szacie z frędzlami. Splecione dłonie trzyma na głowie. Ma włosy przewiązane chustą, na szyi, uszach, nadgarstkach dużo biżuterii. Pod zdjęciem ręczny podpis Heleny Modrzejewskiej wraz z datą 1880.

Czarno-białe zdjęcie. Tuż przy błyszczącej kurtynie stoi krzesło z wysokim oparciem.

Scena w niebieskim świetle. Na podłodze grupa kobiet w identycznych, wzorzystych sukienkach bez ramiączek. Wyginają się, machają rękami, głowami. W tle obraz nocnego nieba. Zza pomarańczowych chmur wystaje ogromny, pomarańczowy księżyc.

Czarno-białe zdjęcie. Na tle materiałowego, przedziurawionego tła trzy osoby. Z lewej siedzi kobieta z efektownie upiętymi włosami. Z prawej mężczyzna z zakręconymi wąsami. Na środku kobieta o zaokrąglonej figurze. Stoi, ma ściągnięte łopatki. Patrzy w dal.

Obraz nagiej kobiety ukazanej od nosa do pasa. Uśmiecha się lekko. Jedną dłoń przykłada do piersi, drugą kładzie na brzuchu. Porcelanowa skóra kontrastuje z ciemnozielonym tłem. Obraz wyświetlany na drewnianych panelach. Ich faktura, słoje, zniekształcają go.

Scena w niebieskim świetle. Pokój z aneksem kuchennym. Przy stole elegancko ubrana kobieta. Odchyla się na krześle. Asekuruje ją zamaskowana postać w czarnym, lateksowym kombinezonie. Druga w kozakach na wysokim obcasie odsuwa stół.

Zadymiona ulica. Ludzie biegną. W tle budynek Teatru Powszechnego, biało-czerwone flagi i transparenty.

Stefan Okołowicz (2002)

Widok przez uchylone drzwi. Korytarzem przechadza się mężczyzna w ochrowym mundurze i wysokich, skórzanych butach. Na lewym przedramieniu czerwona opaska. Mężczyzna jest odwrócony tyłem. Ma czarne, ulizane włosy. Dłonie splecione za plecami.

Czarno-białe zbliżenie na szczupłą, kobiecą twarz. Ma doczepione, nienaturalnie gęste rzęsy i uniesione brwi. Na czole głębokie zmarszczki. Kobieta patrzy w górę. Dwie dłonie sprawnie malują jej oczy białą kredką.

Róg pokoju. Na drewnianej podłodze klęczą trzy łyse lalki w odświętnych strojach. Są tyłem, twarzami zwrócone w stronę ciemnoniebieskich ścian.

Walery Rzewuski (1867)

Na środku aktorka z zespołem Downa. Stoi w świetle, reszta sceny wyciemniona. Ma srebrne body z dużym dekoltem i czarną spódniczkę. Do włosów doczepiony biały, gęsty welon. Na czubku głowy sztuczne, beżowe kwiaty. Kobieta stoi wyprostowana. Ręce ugięte w łokciach skierowane na boki.

Słoneczny dzień. Grupa protestujących przed Teatrem Powszechnym. Na pierwszym planie starsza kobieta w czerwonej pelerynce z krzyżem i orłem. Do piersi przyciska drewniane figurki ukrzyżowanego Jezusa. W tle transparent „dość obrażania pseudosztukami katolików przez chazarskie lewactwo i innych schizofreników”.

Zasłonięta, beżowa kurtyna. Przy niej, tyłem do aparatu stoi kobieta. Pochyla głowę, opiera dłonie na biodrach.

Czarno-białe zdjęcie. Trójkątne, surowe pomieszczenie. W jednym rogu, na kanapie mężczyzna. Czyta przygarbiony. Z drugiej strony na łóżku inny. Na środku stół, z tyłu umywalka. Na podłodze rozrzucone kartki.

„A. Strauss" (1909)

Czarno-białe zdjęcie niezapełnionej widowni. Z lewej siedzi kilka osób. Na środku stół mikserski. Przy nim dwie osoby. Mężczyzna wciska klawisze komputera, kobieta zagląda w ekran. Uśmiecha się szeroko.

Zagracona garderoba. Przed lustrem, na krześle młoda kobieta w szlafroku i kolorowych legginsach. Jest w pełnym makijażu, włosy nakręcone na wałki. Nogi skrzyżowane w kostkach trzyma na blacie toaletki. Zbliża do ust kanapkę. Drugą dłonią przytrzymuje podłączony do piersi laktator.

Sepia. Rozmazany portret kobiety. Ma jasne, kręcone, napuszone włosy. Uśmiecha się szeroko. Zasłania część twarzy białym tiulem.

Scenografia do spektaklu. Okazały salon. Ściany i drzwi bogato zdobione płaskorzeźbami i obrazami, wysokie okna. Wytworne meble z ciemnego drewna.

Przymiarki. Na pierwszym planie pochylona kobieta. Podwija szeroką spódnicę, pod nią opuszczone do połowy ud dżinsy. Za kobietą druga, w żółtym golfie.Pomaga jej zapiąć ubranie. Zaciska usta. W tle wieszak, kolorowe materiały, inne ubierające się osoby.

Czerwony mur wykonany z mocno udrapowanych tkanin. Tuż przed nim leży kobieta w jasnej sukience.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku blondynka w czarnym kombinezonie. Uśmiechnięta unosi gruszkę na wysokość twarzy. Za nią, na bujanych fotelach trzy rozkołysane, rozmazane postaci. Z tyłu namalowane cherubinki.

Czarno-białe zdjęcie. Ciemny salon. Na ścianach portrety w zdobionych, masywnych ramach. Na środku, przy niewielkim, czarnym stole siedzi kobieta z papierosem. Na krześle obok kuca inna. Odchyla głowę, zerka na sufit. Przez ramię ma przewieszony długi materiał ozdobiony koronką. Przed krzesłem, na tureckim dywanie czarne, skórzane półbuty.

Kolaż owalnych zdjęć mężczyzny. Na każdym wciela się w inną rolę, zmienia kostiumy, pozy.

Cenimy Twoją prywatność
Używamy opcjonalnych plików cookie, aby zapewnić najlepszą funkcjonalność strony. Jeśli odrzucisz opcjonalne pliki cookie, stosowane będą wyłącznie pliki cookie niezbędne do funkcjonowania strony.