Pamięć

Teatru

Na środku dwie kobiety, jedna w czarnym garniturze, druga w białej sukience. Całują się. Wokół nich aktorzy w tęczowych kostiumach imitujących sukienki ludowe. Uśmiechnięci klaszczą.
Maksymilian Fajans (1868)
Kolaż czarno-białych zdjęć. Na paskach różnej szerokości twarze aktorek, aktorów, reżyserów. Niektóre spokojne, statyczne, inne bardzo ekspresyjne, uchwycone w ruchu lub w trakcie wypowiedzi.
Zielonkawe zdjęcie. Ściany pomazane. Na brudnej podłodze kilka oblanych farbą garnków różnej wielkości. W nich mniejsze i większe drewniane kije. Na środku stoi trzech mężczyzn. Każdy zasłania garnkiem twarz.
Czarno-białe zdjęcie. Zbliżenie na twarze kobiety i dziewczynki. Stykają się policzkami. Dziewczynka ma rozchylone usta. Z zaciekawieniem patrzy w obiektyw.
Tańczący mężczyzna w białym golfie i spódniczce w kształcie płatków kwiatów. Szeroko rozkłada ręce, przymyka oczy. Na twarzy różowe refleksy. W tle ekran. Na nim projekcja: różowe kwiaty i ludzka sylwetka na zielonkawym tle. ​​​​​​​
Biała scena pudełkowa. Ściany i podłoga oblane krwistoczerwonym płynem. Na drzwiach czerwony napis K+M+B 2022. Na scenie ubrana na czarno kobieta. Pcha pomarańczową maszynę czyszczącą.
 Półmrok. Środek jasnej kurtyny lekko uniesiony. Przydługi, pognieciony materiał ciężko opada po bokach.
Zdjęcie robione z tyłu sceny. Aktorzy kucają, klękają, podpierają się kosami. Niektórzy uśmiechnięci, część trzyma bukiety kwiatów. Za nimi publiczność. Klaszczą na stojąco.
Wzorzysta scenografia w pastelowych kolorach. Ściany, podesty, zasłony w beżach, różach, błękitach. Na podeście leży młody mężczyzna w ochrowej, pasiastej piżamie. Ma zamknięte oczy. Jedną ręką podtrzymuje ścianę.
Czarno-białe zdjęcie. Na ulicach tłum osób w ciemnych ubraniach i kapeluszach. Stoją bardzo blisko siebie, szczelnie wypełniają plac między wysokimi kamienicami. Niektórzy unoszą transparenty.
Mężczyzna w blasku reflektorów. Ma pomalowaną na biało twarz. Przygarbiony unosi ramiona. Zerka na mężczyznę w półmroku. Ten stoi w bojowej pozie: jedna dłoń zaciśnięta, w drugiej biała, zapalona świeca. Z prawej, przy ścianie gipsowe nogi w pozycji siedzącej.
Zdjęcie niewyraźne, kontury rozmazane, gdzieniegdzie odbija się światło. Scena posypana piaskiem, w tle duża wydma. Na środku siedzi dziewczyna, przykrywa głowę folią termiczną. Obok niej chłopak. Krzyczy. Ciemna grzywka wchodzi mu w oczy. Dookoła nich chodzą inni.
Pochmurny dzień. Z wody wyłania się gruby konar. Na nim cztery osoby. Mężczyzna w samych spodniach siedzi. Skupiony patrzy w dół. Pozostali, ubrani w sukienki, pozują. Kolorowe, zwiewne materiały falują na wietrze. ​​​​​​​
Bogato zdobiony westybul Teatru Słowackiego w Krakowie. Na marmurowych schodach stoi duża grupa ludzi. Osoby w pierwszym rzędzie trzymają biały baner z napisem #TEATRJESTNASZ.  
 (1902)
Strona z gazety. Obok tekstu zdjęcia z procesu twórczego: narady repertuarowe, pierwsze próby czytane w garderobie.
Lekko rozmazane, zielonkawe zdjęcie. Grupa mężczyzn przed dużym budynkiem zdobionym kolumnami i płaskorzeźbami. Stoją oparci o barierkę, patrzą w kierunku obiektywu.
Zbliżenie na wypiętą pupę w czarnych spodniach. Spomiędzy nóg wystaje rozczapierzona dłoń. Środkowy palec do połowy ukryty w niewielkiej dziurze w kroku.
Pionowe, zielonkawe zdjęcie dwóch mężczyzn. Wykrzywiają twarze. Rozbawieni zerkają na siebie. Jeden trzyma plastikowe wiadro, drugi kładzie mu dłoń na ramieniu.
Na środku aktorka z zespołem Downa. Stoi w świetle, reszta sceny wyciemniona. Ma srebrne body z dużym dekoltem i czarną spódniczkę. Do włosów doczepiony biały, gęsty welon. Na czubku głowy sztuczne, beżowe kwiaty. Kobieta stoi wyprostowana. Ręce ugięte w łokciach skierowane na boki.
Czarno-biały portret kobiety w hełmie nurka. Ma makijaż w stylu retro - cienkie, narysowane brwi, kocie kreski, wyraziste, ciemne usta. Kobieta zerka w bok przez porysowaną, lekko zaparowaną szybkę hełmu.
Scena ze spektaklu lalkowego. Przy niewielkich stolikach z parasolkami siedzą lalki. Z tyłu, przy suficie wiszą bardzo duże usta. Nieco niżej, na spiczastej chmurce lewituje niewielka kolumna w stylu jońskim.
Dream  Adoption Society (2019)
Sepia. Mężczyzna w kolczudze. Ma gęstą brodę i wąsy. Jedną dłoń opiera na biodrze, drugą trzyma rękojeść miecza. Patrzy prosto w obiektyw, jego spojrzenie intensywne.
Czarno-białe zdjęcie. Na podłodze piasek. Z tyłu, w linii aktorzy. Przybierają dziwne, powyginane pozy. Trzymają się za ręce. Patrzą na siedzącego z przodu człowieka z głową osła. Oddziela ich od niego zwisająca z sufitu podziurawiona siatka.
Sepia. Zdjęcie widowni wykonane ze sceny. Publiczność ubrana w ciemne, odświętne ubrania - suknie, garnitury, mundury. Górne balkony przepełnione, bliżej sceny więcej wolnych miejsc. W orkiestronie siedzą muzycy.
Obraz nagiej kobiety ukazanej od nosa do pasa. Uśmiecha się lekko. Jedną dłoń przykłada do piersi, drugą kładzie na brzuchu. Porcelanowa skóra kontrastuje z ciemnozielonym tłem. Obraz wyświetlany na drewnianych panelach. Ich faktura, słoje, zniekształcają go.
Czarno-białe, lekko ziarniste zbliżenie na twarz kobiety w druciano-materiałowej czapce. Ma lekko rozchylone usta. Patrzy przed siebie, jej spojrzenie zmęczone. Za nią, z prawej proste krzesło.
 Jakub Lech (2023)