Home

Jump to content

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Index
Part 1. 1839 — 1918
Part 2. 1919 — 1989
Part 3. 1989 — 2024
About the Project
Partners

© 2025 All right reserved

Site by: Rytm.Digital

Theatre

Memory

Polish Theatre Photography from the Beginning until the Present

1839 2024

(1900)

Czarno-białe zdjęcie niezapełnionej widowni. Z lewej siedzi kilka osób. Na środku stół mikserski. Przy nim dwie osoby. Mężczyzna wciska klawisze komputera, kobieta zagląda w ekran. Uśmiecha się szeroko.

Zdjęcie niewyraźne, kontury rozmazane, gdzieniegdzie odbija się światło. Scena posypana piaskiem, w tle duża wydma. Na środku siedzi dziewczyna, przykrywa głowę folią termiczną. Obok niej chłopak. Krzyczy. Ciemna grzywka wchodzi mu w oczy. Dookoła nich chodzą inni.

Maurycy Pusch (1891)

Sepia. Ulicą idzie pochód ubranych na czarno mężczyzn w cylindrach. Za nimi rząd kapłanów. Przyglądają im się tłumy zgromadzone na chodniku przed kamienicami. Ludzie wyglądają z okien i balkonów.

Czarno-biała fotografia. Na ogromnym, rozwieszonym materiale namalowany nocny pejzaż: góry, jasne skały, księżyc w pełni. W materiale wycięta duża dziura. Przez nią widać metalową drabinę i nogi osoby na niej stojącej.

Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.

Na podłodze mokry podest z namalowaną ulicą. Jego tylna krawędź lekko uniesiona. Mężczyzna w ciemnych slipach ślizga się po nim na brzuchu. Drugi, całkiem nagi skacze z niego na główkę. W tle czerwona ściana z namalowanymi dwiema biegnącymi postaciami. Ich sylwetki rozmazane.

Czarno-białe zdjęcie grupy aktorów na tle kamiennej ściany. Wszyscy w czarnych garniturach. Mają zdeformowane, wykrzywione, trupie twarze.

Sepia. Zdjęcie widowni wykonane ze sceny. Publiczność ubrana w ciemne, odświętne ubrania - suknie, garnitury, mundury. Górne balkony przepełnione, bliżej sceny więcej wolnych miejsc. W orkiestronie siedzą muzycy.

Czarno-białe zdjęcie. Zbliżenie na twarze kobiety i dziewczynki. Stykają się policzkami. Dziewczynka ma rozchylone usta. Z zaciekawieniem patrzy w obiektyw.

Strona z książki “Album sceniczne”. Na środku fotografia kobiety w bogato zdobionej sukni. Na czole opaska. Kobieta unosi palec, zaciska usta. Jej spojrzenie intensywne.

Mężczyzna w blasku reflektorów. Ma pomalowaną na biało twarz. Przygarbiony unosi ramiona. Zerka na mężczyznę w półmroku. Ten stoi w bojowej pozie: jedna dłoń zaciśnięta, w drugiej biała, zapalona świeca. Z prawej, przy ścianie gipsowe nogi w pozycji siedzącej.

Ciemna sala. Na pierwszym planie betonowy śmietnik uliczny. Wokół niego rozsypane śmieci - okruchy, pozgniatane gazety, opakowania. Postać w foliowej, czarnej sukni nachyla się nad śmietnikiem, wkłada do niego głowę. Za nią, pod ścianą stoi kobieta. Patrzy przez lornetkę.

Sepia. Scena ze spektaklu. Scenografia prosta, stylizowana na antyk. Na niewielkiej platformie mężczyzna w ciemnej, krótkiej szacie. Ma długie, gęste włosy i brodę. Obok niego straż uzbrojona w duże tarcze i włócznie. Z lewej tańczy kobieta.

Rozświetlony ekran w różowe i niebieskie plamy. Przed nim tańczy para. Trzymają się za ręce. Z sufitu zwisają pojedyncze żarówki na cienkich kablach. Między nimi zawieszone trzy postaci. Mężczyzna z prawej podkurcza nogi, przygląda się tańczącym. Para z lewej odtwarza ich ruchy.

Z przodu sceny, w jednej linii stoi sześć wyprostowanych osób. Ręce trzymają luźno wzdłuż ciała. Mają zaklejone usta kawałkiem szerokiej, czarnej taśmy. Między nimi jedna osoba siedzi na krześle. Blade, splecione dłonie trzyma na udach. W tle betonowe ściany, odrapane, drewniane drzwi

Czarno-biały portret kobiety we wzorzystej sukience z dużym dekoltem. Włosy upięte, ozdobione kwiatami. Na szyi perły, przez ramię przewieszony jasny szal z lisa.

Młody, szczupły mężczyzna w czarnych bokserkach ćwiczy na materacu gimnastycznym. Staje na głowie. Jego ciało naprężone.

Szkic sceny ze spektaklu. Trzech mężczyzn w surdutach siedzi przy niewielkim stole. Mają poważne miny, marszczą brwi. Grają w karty.

Czarno-białe zdjęcie orkiestry. Wśród muzyków w garniturach jedna muzyczka w zwiewnej sukience.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku słup w kształcie walca. Do niego przywiązana kobieta w jasnym ubraniu. Pochyla się, biały sznurek podtrzymuje ją. W półmroku stoi mężczyzna. Wystawia rękę w jej stronę.

Fragment scenografii do spektaklu. Tylna ściana zakryta zasłonami, po lewej czerwoną, po prawej niebieską. Przed nimi kilkumetrowa makieta stromej góry z niewielkim, kwadratowym okienkiem w środku.

Czarno-białe zdjęcie. Zadymiona scena w półmroku. Przy drucianym płocie mężczyzna na kolanach. Bierze zamach szpadlem. Otaczają go uzbrojeni ludzie w mundurach. Oświetlają go latarkami.

Szkic popiersia młodej kobiety w sukni z bufiastymi rękawami. Ciemne loki fantazyjnie upięte na czubku głowy, między nie wpięty kwiat.

Jakub Lech (2023)

HaWa (2023)

Czarno-białe zdjęcie. Scena ze spektaklu. Scenografia minimalistyczna, geometryczna. Aktorzy przebrani w błazeńskie kostiumy. Idą jeden za drugim, trzymając się za ręce.

Czarno-białe zdjęcie. Męskie dłonie trzymają maskę nad stołem. Rozchylają jej wargi. Maska ma wypukły nos, nienaturalnie szerokie usta, duże zęby. Na górze doczepiona gęsta, czarna peruka. Na blacie niewielkie nożyczki, kable, narzędzia.

Czarno-białe zdjęcie. Kulisy. Na ławce siedzi mężczyzna. Podkurcza kolana. Do rąk i nóg ma doczepione protezy przedłużające kończyny.