Home

Jump to content

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Index
Part 1. 1839 — 1918
Part 2. 1919 — 1989
Part 3. 1989 — 2024
About the Project
Partners

© 2025 All right reserved

Site by: Rytm.Digital

Theatre

Memory

Polish Theatre Photography from the Beginning until the Present

1839 2024

Mężczyzna stoi przy ciemnej zasłonie, spod której wystają nogi. Mężczyzna wskazuje na nie palcem, robi zdziwioną, lekko wystraszoną minę.

Róg pokoju. Na drewnianej podłodze klęczą trzy łyse lalki w odświętnych strojach. Są tyłem, twarzami zwrócone w stronę ciemnoniebieskich ścian.

Sepia. Aktorzy na tle malowanej scenografii bogatego salonu. Mężczyzna z lewej w mundurze. Mierzy z długiej strzelby do drugiego. Ten wygraża mu palcem.

Stefan Okołowicz (2002)

Kobieta siedzi na krześle tyłem. Patrzy przed siebie na jasną ścianę. Obraz faluje, mieni się kolorami tęczy, jakby zdjęcie było robione przez bańki mydlane.

Czarno-biały portret kobiety we wzorzystej sukience z dużym dekoltem. Włosy upięte, ozdobione kwiatami. Na szyi perły, przez ramię przewieszony jasny szal z lisa.

Widownia teatru. Publiczność wstaje z miejsc, klaszcze. Na pierwszym planie kilka osób z transparentami. Na kartonach namalowane tęcze i napis „Dialog dziękuje”.

Dream Adoption Society (2019)

Czarno-białe zbliżenie na twarz młodego mężczyzny. Ma gęste, lśniące włosy. Marszczy czoło, szeroko otwiera jasne oczy. Układa usta w literę “o”.

Fioletowy narożnik. Na nim skulona postać. Przykrywa się cienkim materiałem. Obok leżą plecak, telefon, okulary przeciwsłoneczne.

HaWa (2023)

Martyna Peszko / Fundacja TEATR 21 (2022)

Czarno-białe zdjęcie. Z przodu trzy osoby. Stoją w emaliowanych miednicach. Nogi ugięte, twarze wykrzywione. Za nimi kilka drewnianych drabin. Tylna ściana przypomina ogromną szafę. W niektórych szufladach ludzie.

Czarno-białe zdjęcie. Mężczyzna w powietrzu. Ma na sobie włochate spodnie, płaskie buty. Na głowie wianek. Tuż nad jego głową wisi lina.

Jasna ściana z wnęką. We wnęce czarno-biała fotografia palącego mężczyzny. Obok stoi kobieta. Ma na sobie szeroką, falbaniastą, bladoróżową suknię. Włosy zebrane pod czarną siatką, namalowane, cienkie brwi. Pali w dokładnie takiej samej pozycji jak mężczyzna na zdjęciu.

Stefan Okołowicz (1990)

Czarno-białe zdjęcie. Między lewą a prawą kulisą zawieszona cienka lina. Aktorzy ubrani w białe kostiumy ciągną ją. Dołącza do nich drobna kobieta. Wszyscy są tyłem do obiektywu.

Tył scenografii spektaklu lalkowego - konstrukcja ze sklejki. Na samym środku wycięte kwadratowe okno. Nad nim rzędy lalek cieniowych, obok niewielka drabina. Dookoła wiszą kable i reflektory. Z lewej, na drewnianej skrzyni komputer oraz mikser dźwięku.

Czarno-białe zdjęcie orkiestry. Wśród muzyków w garniturach jedna muzyczka w zwiewnej sukience.

Półmrok. Środek jasnej kurtyny lekko uniesiony. Przydługi, pognieciony materiał ciężko opada po bokach.

Obraz nagiej kobiety ukazanej od nosa do pasa. Uśmiecha się lekko. Jedną dłoń przykłada do piersi, drugą kładzie na brzuchu. Porcelanowa skóra kontrastuje z ciemnozielonym tłem. Obraz wyświetlany na drewnianych panelach. Ich faktura, słoje, zniekształcają go.

Sepia. Zdjęcie widowni wykonane ze sceny. Publiczność ubrana w ciemne, odświętne ubrania - suknie, garnitury, mundury. Górne balkony przepełnione, bliżej sceny więcej wolnych miejsc. W orkiestronie siedzą muzycy.

Szkic na białej kartce. Zarys dużego ekranu Na nim ujęcie na mężczyznę z przewieszoną przez ramię szarfą. Przed ekranem kobieta w sukni. Pada na nią punktowe światło. Na ekranie widoczny cień jej sylwetki.

Czarno-białe zdjęcie. Lekko rozmazane ujęcie z góry. Na środku, na podłodze rama okna. Wokół niej siedzą trzy osoby. Rozrzucają kartki.

Czarno-białe zdjęcie. Na pierwszym planie prostokątne lusterko. Odbija się w nim głowa ucharakteryzowanej postaci: część twarzy zasłania maska, oczy podkreślone, usta ciemne. Za lusterkiem siedzi druga, podobnie wyglądająca osoba.

Czarno-biały portret starszego mężczyzny. Ma białe, rozczochrane włosy, siwy zarost. Na czubku głowy czarna czapka. Oczy zasłaniają ciemne, okrągłe okulary. Mężczyzna siedzi w fotelu w grubym szlafroku. Opiera się wygodnie, układa dłonie w piramidkę.

Portret siedmioosobowej rodziny, wśród której są osoby z zespołem Downa. Fotografia lekko nieostra, wykonana w stylu lat osiemdziesiątych. Wszyscy ubrani w jasne golfy oraz dżinsowe spodnie, koszule, bluzy bądź kamizelki. Uśmiechnięci stoją, siedzą bardzo blisko siebie, obejmują się.

Czarno-białe zdjęcie. Na scenie trzy osoby. Z lewej młoda dziewczyna. Długie włosy związane w dwa warkocze. Wywraca oczami. Dojrzały mężczyzna trzyma jej dłoń. Drugi stoi obok. Ma starannie przystrzyżone wąsy. Przygląda się dziewczynie. Za nimi malowana scenografia, zimowy pejzaż.

Scena ze spektaklu. Dwie osoby na tle roślinnej scenografii. Mężczyzna siedzi na kamieniu w jasnym kombinezonie z doczepionymi skrzydłami. Dramatycznie przykłada dłoń do piersi, patrzy przed siebie. Siedząca nieco wyżej kobieta spogląda na niego. Jej szyję i ramiona ozdabiają duże falbany, pozostałą część kostiumu pokrywają ciemne liście.

Czarno-białe zdjęcie niezapełnionej widowni. Z lewej siedzi kilka osób. Na środku stół mikserski. Przy nim dwie osoby. Mężczyzna wciska klawisze komputera, kobieta zagląda w ekran. Uśmiecha się szeroko.