Home

Jump to content

pl zmień język na pl en change language to en

menu

Index
Part 1. 1839 — 1918
Part 2. 1919 — 1989
Part 3. 1989 — 2024
About the Project
Partners

© 2025 All right reserved

Site by: Rytm.Digital

Theatre

Memory

Polish Theatre Photography from the Beginning until the Present

1839 2024

„A. Strauss" (1909)

Czarno-białe zdjęcie. Na niewielkim stoliku postać bez głowy. Stoi tyłem ubrana w cielisty kombinezon pokryty czarnymi kępkami włosów.

Czarno-biały portret młodej kobiety zwróconej półprofilem. Ma duże oczy, pełne usta ułożone w lekki dzióbek. Wokół ust i na żuchwie ma doklejone krótkie, sztywne białe i czarne włosy.

Czarno-białe zdjęcie. Na pierwszym planie prostokątne lusterko. Odbija się w nim głowa ucharakteryzowanej postaci: część twarzy zasłania maska, oczy podkreślone, usta ciemne. Za lusterkiem siedzi druga, podobnie wyglądająca osoba.

Sepia. Ulicą idzie pochód ubranych na czarno mężczyzn w cylindrach. Za nimi rząd kapłanów. Przyglądają im się tłumy zgromadzone na chodniku przed kamienicami. Ludzie wyglądają z okien i balkonów.

Kartonowa ściana, przez otwory wystają z nich dwie ręce. Ręka po lewej skierowana w górę, palce zgięte, ściśnięte razem. Ręka po lewej ułożona po skosie. Nadgarstek zwieszony luźno.

Kobieta siedzi na krześle tyłem. Patrzy przed siebie na jasną ścianę. Obraz faluje, mieni się kolorami tęczy, jakby zdjęcie było robione przez bańki mydlane.

Czarno-białe zdjęcie. Na ulicach tłum osób w ciemnych ubraniach i kapeluszach. Stoją bardzo blisko siebie, szczelnie wypełniają plac między wysokimi kamienicami. Niektórzy unoszą transparenty.

Na podłodze mokry podest z namalowaną ulicą. Jego tylna krawędź lekko uniesiona. Mężczyzna w ciemnych slipach ślizga się po nim na brzuchu. Drugi, całkiem nagi skacze z niego na główkę. W tle czerwona ściana z namalowanymi dwiema biegnącymi postaciami. Ich sylwetki rozmazane.

Czarno-białe zdjęcie. Starsza kobieta ciągnie podniszczony wóz. Jest otulona ciemnym szalem. Ma sterczące, siwe włosy. Szeroko otwiera oczy.

(1905)

Na żółtym tle ręka skierowana palcami w dół. Do połowy przedramienia pomalowana na intensywny, niebieski kolor. Na powyginanych palcach złote pierścionki z kolorowymi oczkami różnej wielkości.

Sepia. Zdjęcie widowni wykonane ze sceny. Publiczność ubrana w ciemne, odświętne ubrania - suknie, garnitury, mundury. Górne balkony przepełnione, bliżej sceny więcej wolnych miejsc. W orkiestronie siedzą muzycy.

Na pierwszym planie nagi mężczyzna. Jego ciało niedokładnie pomalowane farbami w odcieniach zieleni i brązu. Twarz zakrywa brązowa maska z uwypuklonymi zmarszczkami i długim, haczykowatym nosem. Mężczyzna odchyla się do tyłu, wyrzuca w górę ręce. Wokół fruwają białe pióra.

Stefan Okołowicz (2002)

Portret siedmioosobowej rodziny, wśród której są osoby z zespołem Downa. Fotografia lekko nieostra, wykonana w stylu lat osiemdziesiątych. Wszyscy ubrani w jasne golfy oraz dżinsowe spodnie, koszule, bluzy bądź kamizelki. Uśmiechnięci stoją, siedzą bardzo blisko siebie, obejmują się.

Czarno-białe zdjęcie. Kobieta na tle ciemnej zasłony. Pochyla się, rozczesuje długie włosy. Ma przymknięte oczy. Przed nią fotograf. Klęczy, robi zdjęcie. Obok niego kobieta w sukience. Kieruje światłem reflektora.

Zdjęcie pewnego siebie dojrzałego mężczyzny w długiej, białej koszuli, kurtce i pasiastych spodniach. Ma rozpuszczone włosy sięgające ramion i futrzaną czapkę. Jedno ze zdjęć pokolorowane. Na innym mężczyzna zdejmuje czapkę, macha nią.

Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.

Czarno-białe zdjęcie grupy aktorów na tle kamiennej ściany. Wszyscy w czarnych garniturach. Mają zdeformowane, wykrzywione, trupie twarze.

Stefan Okołowicz (2003)

Ciemne, rozmazane zdjęcie. Pomieszczenie bez mebli. Pod ścianą siedzą widzowie. Obserwują aktorów. Jeden z nich stoi naprzeciwko dużych drzwi. Rozkłada ręce na boki.

Z przodu sceny, w jednej linii stoi sześć wyprostowanych osób. Ręce trzymają luźno wzdłuż ciała. Mają zaklejone usta kawałkiem szerokiej, czarnej taśmy. Między nimi jedna osoba siedzi na krześle. Blade, splecione dłonie trzyma na udach. W tle betonowe ściany, odrapane, drewniane drzwi

Scenografia do spektaklu. Okazały salon. Ściany i drzwi bogato zdobione płaskorzeźbami i obrazami, wysokie okna. Wytworne meble z ciemnego drewna.

Mężczyzna w opiętym mundurze. Stoi przy ścianie z narysowanymi drzwiami. Przy nich krzesło. Mężczyzna stawia na nim jedną nogę. Puka do drzwi.

Mężczyzna w kraciastych spodniach i kamizelce. Na czubku głowy przekrzywiona czapka. Trzyma pudełko. Wyjmuje z niego perukę.

Strona z gazety. Obok tekstu zdjęcia z procesu twórczego: narady repertuarowe, pierwsze próby czytane w garderobie.

Widok z góry na talerz. Ma szeroką, ciemnoniebieską obramówkę. W środku obraz Teatru Wielkiego w Warszawie. Przed budynkiem duży plac, powozy zaprzęgnięte w konie.

Czarno-białe zdjęcie. Na środku słup w kształcie walca. Do niego przywiązana kobieta w jasnym ubraniu. Pochyla się, biały sznurek podtrzymuje ją. W półmroku stoi mężczyzna. Wystawia rękę w jej stronę.

Jacek Maria Stokłosa (1976)