Theatre

Memory

Sepia. Kobieta w rozłożystej sukience za kolano i płaskich butach. Uśmiecha się do obiektywu. Zdjęcie podniszczone, całe w ciemnych plamkach.
 Na zdjęciu cztery jasnowłose osoby. Wszystkie mają na twarzach maski z wyłupiastymi oczami i nienaturalnie szerokimi, otwartymi ustami. Na środku białego pokoju, na szarym materacu dwie postaci. Kobieta na czworakach, za nią mężczyzna na kolanach. Przypiera biodrami do jej pupy, kładzie rękę na jej plecach. Pozostali przyglądają się im.
Szkic sceny ze spektaklu. Trzech mężczyzn w surdutach siedzi przy niewielkim stole. Mają poważne miny, marszczą brwi. Grają w karty.
Długie, czarno-białe zdjęcie. Duża grupa pozuje obok niewielkiego stolika. Zdjęcie jest miejscami rozmazane, przybrudzone. Twarze wielu osób zniekształcone.
Czerwony mur wykonany z mocno udrapowanych tkanin. Tuż przed nim leży kobieta w jasnej sukience.
Czarno-białe zdjęcie. Scena ze spektaklu. Scenografia minimalistyczna, geometryczna. Aktorzy przebrani w błazeńskie kostiumy. Idą jeden za drugim, trzymając się za ręce.
Walery Rzewuski (1866)
Maciej Łuczyński (2021)
Walery Rzewuski (1866)
Stefan  Okołowicz (1991)
Scena ze spektaklu. Na środku salonu stoi mężczyzna we fraku. Jest wyprostowany, zadowolony, wypina pierś do przodu. Po jego bokach grupki osób w eleganckich strojach. Szepczą, pokazują na niego palcami.
Lekko wyblakłe zdjęcie z fleszem. Osiem dziewczynek w różowych, tiulowych spódniczkach. Wszystkie mają włosy spięte w gładkie koki. Stoją tyłem do aparatu. Przed nimi czerwona kurtyna.
„A. Strauss" (1909)
Róg pokoju. Na drewnianej podłodze klęczą trzy łyse lalki w odświętnych strojach. Są tyłem, twarzami zwrócone w stronę ciemnoniebieskich ścian.
Czarno-białe zdjęcie grupy aktorów na tle kamiennej ściany. Wszyscy w czarnych garniturach. Mają zdeformowane, wykrzywione, trupie twarze.
Sepia. Grupa osób pozujących w lesie. Część uśmiecha się do aparatu, część opiera się o drzewo. Z przodu klęczy mężczyzna. Ofiaruje skromny bukiet kwiatów kobiecie o pełnych kształtach.
Stefan Okołowicz (1990)
Maksymilian Fajans (1868)
Tył scenografii spektaklu lalkowego - konstrukcja ze sklejki. Na samym środku wycięte kwadratowe okno. Nad nim rzędy lalek cieniowych, obok niewielka drabina. Dookoła wiszą kable i reflektory. Z lewej, na drewnianej skrzyni komputer oraz mikser dźwięku.
Czarno-biała fotografia. Na ogromnym, rozwieszonym materiale namalowany nocny pejzaż: góry, jasne skały, księżyc w pełni. W materiale wycięta duża dziura. Przez nią widać metalową drabinę i nogi osoby na niej stojącej.
Sepia. Ulicą idzie pochód ubranych na czarno mężczyzn w cylindrach. Za nimi rząd kapłanów. Przyglądają im się tłumy zgromadzone na chodniku przed kamienicami. Ludzie wyglądają z okien i balkonów.
Czarno-białe zdjęcie. Z prawej mężczyzna. Patrzy w bok. Stoi w rozkroku, ugina jedną nogę. Z podłogi wystają blade ręce. Machają palcami, Próbują złapać nogi mężczyzny. Reszta sceny wyciemniona.
Czarno-białe zdjęcie. Na pierwszym planie prostokątne lusterko. Odbija się w nim głowa ucharakteryzowanej postaci: część twarzy zasłania maska, oczy podkreślone, usta ciemne. Za lusterkiem siedzi druga, podobnie wyglądająca osoba.
Sepia. Białowłosy mężczyzna przed dużym lustrem. Uśmiecha się do do swego odbicia. Trzyma doniczkę. W niej długie łodygi zakończone jasnymi kwiatami.
Walery Rzewuski (1867)
Czarno-białe zdjęcie. Na podłodze piasek. Z tyłu, w linii aktorzy. Przybierają dziwne, powyginane pozy. Trzymają się za ręce. Patrzą na siedzącego z przodu człowieka z głową osła. Oddziela ich od niego zwisająca z sufitu podziurawiona siatka.
Stefan Okołowicz (2002)
Na rozświetlonej scenie kilkumetrowa, świetlista kula. Za nią ekran. Na nim wyświetlany pulpit komputera.
Czarno-białe zdjęcie. Zadymiona scena w półmroku. Przy drucianym płocie mężczyzna na kolanach. Bierze zamach szpadlem. Otaczają go uzbrojeni ludzie w mundurach. Oświetlają go latarkami.
 Czarno-białe zbliżenie na szczupłą, kobiecą twarz. Ma doczepione, nienaturalnie gęste rzęsy i uniesione brwi. Na czole głębokie zmarszczki. Kobieta patrzy w górę. Dwie dłonie sprawnie malują jej oczy białą kredką.