Theatre

Memory

Sepia. Portret kobiety w bogato zdobionej sukni. Włosy z przodu natapirowane, z tyłu loki miękko opadające na ramiona. Na szyi masywny wisior na aksamitnej wstążce. Kobieta podpiera brodę dłonią. Uśmiecha się lekko.
Czarno-białe zdjęcie. Na środku kwadratowa rama, w której zawieszony jest jasny materiał. Z lewej dziecko. Z przodu mężczyzna z długim, białym szalem. Wznosi ręce ku górze.
Portret siedmioosobowej rodziny, wśród której są osoby z zespołem Downa. Fotografia lekko nieostra, wykonana w stylu lat osiemdziesiątych. Wszyscy ubrani w jasne golfy oraz dżinsowe spodnie, koszule, bluzy bądź kamizelki. Uśmiechnięci stoją, siedzą bardzo blisko siebie, obejmują się.
 Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.
 Widok przez uchylone drzwi. Korytarzem przechadza się mężczyzna w ochrowym mundurze i wysokich, skórzanych butach. Na lewym przedramieniu czerwona opaska. Mężczyzna jest odwrócony tyłem. Ma czarne, ulizane włosy. Dłonie splecione za plecami.
Metalowa brama między budynkami, do której prowadzą niewielkie schodki. Siedem osób w białych i różowych maskach pozuje. Opierają się o poręcze, wieszają na prętach, kładą na schodkach.
Czarno-białe zdjęcie. Na środku łóżko. Na jego skraju, na brzuchu leży kobieta z bardzo szeroką fryzują. Uśmiecha się, zerka w bok. Na łóżku podskakuje mężczyzna w białych ogrodniczkach. Do krocza przyszyty pluszowy penis. Zza łóżka wygląda kobieta z domalowanym zarostem i monobrwią.
Fragment scenografii do spektaklu. Tylna ściana zakryta zasłonami, po lewej czerwoną, po prawej niebieską. Przed nimi kilkumetrowa makieta stromej góry z niewielkim, kwadratowym okienkiem w środku.
Czarno-białe zdjęcie. Z prawej mężczyzna. Patrzy w bok. Stoi w rozkroku, ugina jedną nogę. Z podłogi wystają blade ręce. Machają palcami, Próbują złapać nogi mężczyzny. Reszta sceny wyciemniona.
Czarno-białe zdjęcie. Z lewej, na sofie para. Kobieta w stroju ludowym leży, patrzy w obiektyw. Mężczyzna wtula się w jej brzuch. Z prawej, w przejściu mężczyzna w czarnym ubraniu. Ma nastroszone włosy. Na ścianie niewielki obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.
Strona z gazety. Obok tekstu zdjęcia z procesu twórczego: narady repertuarowe, pierwsze próby czytane w garderobie.
Kobieta siedzi na krześle tyłem. Patrzy przed siebie na jasną ścianę. Obraz faluje, mieni się kolorami tęczy, jakby zdjęcie było robione przez bańki mydlane.
Sepia. Zdjęcia ze spektaklu. Trójka mężczyzn w surdutach przy niewielkim stole. Mają poważne miny, marszczą brwi. Grają w karty. Dyskutują.
Czarno-białe zdjęcie. Scena ze spektaklu. Scenografia minimalistyczna, geometryczna. Aktorzy przebrani w błazeńskie kostiumy. Idą jeden za drugim, trzymając się za ręce.
Zielonkawe zdjęcie. Przez szybę widać młodą kobietę i mężczyznę w kitlu. Wokół szyby rozwieszone, rozstawione elementy scenografii: hełmy, skórzane i metalowe uprzęże, sztuczne rośliny.
Jasne pomieszczenie z szafkami pełnymi kapeluszy. czapek, apaszek. Obok nich blondynka z upiętymi włosami. Przykłada do ciała błękitną suknię z falbaniastymi rękawami.
Długie, czarno-białe zdjęcie. Duża grupa pozuje obok niewielkiego stolika. Zdjęcie jest miejscami rozmazane, przybrudzone. Twarze wielu osób zniekształcone.
Czarno-białe zdjęcie. Zbliżenie na twarze kobiety i dziewczynki. Stykają się policzkami. Dziewczynka ma rozchylone usta. Z zaciekawieniem patrzy w obiektyw.
Sepia. Zdjęcie sypialni. Na górze ściany namalowany motyw roślinny. Niżej wiszą zdjęcia, rysunki, niewielka podkowa. W centrum zdjęcia łóżko nakryte wzorzystą narzutą. Materiał opada na podłogę. Na łóżku mężczyzna w garniturze. Leży na boku, podpiera głowę dłonią.
Sepia. Zdjęcie widowni wykonane ze sceny. Publiczność ubrana w ciemne, odświętne ubrania - suknie, garnitury, mundury. Górne balkony przepełnione, bliżej sceny więcej wolnych miejsc. W orkiestronie siedzą muzycy.
Stefan  Okołowicz (2001)
Sepia. Kobieta w rozłożystej sukience za kolano i płaskich butach. Uśmiecha się do obiektywu. Zdjęcie podniszczone, całe w ciemnych plamkach.
Czarno-białe zdjęcie. Biały materiał rozwieszony na tle ciemnej ściany. Ułożony w łuk faluje. W jego zagłębieniu grupa osób. Tłoczą się, obejmują, podnoszą.
Sepia. Na okrytej futrem otomanie siedzi kobieta w szacie z frędzlami. Splecione dłonie trzyma na głowie. Ma włosy przewiązane chustą, na szyi, uszach, nadgarstkach dużo biżuterii. Pod zdjęciem ręczny podpis Heleny Modrzejewskiej wraz z datą 1880.
Lekko rozmazane, zielonkawe zdjęcie. Grupa mężczyzn przed dużym budynkiem zdobionym kolumnami i płaskorzeźbami. Stoją oparci o barierkę, patrzą w kierunku obiektywu.
Przyciemniona scena. Podłoga drewniana, ściany pokryte boazerią. Na tylnej projekcja: czarno-białe zbliżenie na twarz kobiety. Zdjęcie z dużym kontrastem, detale zacierają się, krawędzie lekko rozmazują.
Sepia. Zdjęcie widowni wykonane ze sceny. Publiczność ubrana w ciemne, odświętne ubrania - suknie, garnitury, mundury. Górne balkony przepełnione, bliżej sceny więcej wolnych miejsc. W orkiestronie siedzą muzycy.
Stefan  Okołowicz (1991)
Sepia. Scena ze spektaklu. Scenografia prosta, stylizowana na antyk. Na niewielkiej platformie mężczyzna w ciemnej, krótkiej szacie. Ma długie, gęste włosy i brodę. Obok niego straż uzbrojona w duże tarcze i włócznie. Z lewej tańczy kobieta.
Szkic na białej kartce. Zarys dużego ekranu Na nim ujęcie na mężczyznę z przewieszoną przez ramię szarfą. Przed ekranem kobieta w sukni. Pada na nią punktowe światło. Na ekranie widoczny cień jej sylwetki.