Rozdział III

W XXI wieku pamięć teatru ulega demokratyzacji

Okres od 1989 do 2024 roku to czas dynamicznych zmian. Dotyczą one nie tylko materii teatru, ale także konwencji obrazowania oraz rewolucji technologicznej – w wyniku których jesteśmy świadkami eksplozji barw, stylistyk fotograficznych oraz dywersyfikacji mediów niosących teatralną pamięć.

Na przełomie tysiącleci teatr przechodzi radykalną metamorfozę. Pojawia się nowy nurt, kierujący się w stronę widza. Teatr angażuje się społecznie, dotyka tematów tabu; obnaża to, co do tej pory było ukrywane. Otwarcie mówi o sprawach płci, seksualności, rasizmu, odmienności. O chorobach, przemocy i religii. Osoby z niepełnosprawnościami, mniejszości seksualne i rasowe często reprezentowane są na scenie przez ich przedstawicieli. Nie są to profesjonaliści, ale ich atutem jest niezaprzeczalna autentyczność. Tym samym zaciera się granica pomiędzy tym, co wykreowane, a tym, co prywatne i rzeczywiste oraz popularyzuje się teatr partycypacyjny reprezentujący wykluczonych.

Na scenę wkracza zaawansowana technika i multimedia: mikroporty, projekcje, ekrany, kamery, VR. Następuje ekspansja popkultury. Teatr miesza się z innymi mediami takimi jak film, video-art, performans, taniec, teledysk. Starannie zaprojektowane kostiumy coraz częściej zastępowane są codziennymi ubraniami z sieciówek lub second-handów. Scenografie często tworzone są przez artystów wizualnych i przypominają instalacje wyjęte z galerii sztuki współczesnej lub odwrotnie – zastępowane są surowymi wnętrzami hal, zapleczy, piwnic, korytarzy. Zmienia się też gra aktorska. Wzbogacona zostaje o elementy performatywne, taniec, improwizację. Język nabiera coraz bardziej potocznego, czasem wulgarnego charakteru.

Równolegle wydarza się fotograficzna rewolucja technologiczna. Do powszechnego użycia wchodzi fotografia kolorowa, która z początku tylko z pozoru wierniej odzwierciedla rzeczywistość. Pierwsze próby są niedoskonałe, towarzyszy im spadek jakości. Filmy nie są wystarczająco czułe, w efekcie obrazy są nieostre, ziarniste, o zaburzonym balansie bieli. Przebarwione obrazy nie mają szczegółów w cieniach, tracą szlachetność swoich czarno-białych poprzedników. Dotyczy to zarówno fotografii, jak i rejestracji wideo.
Kolor na dobre rozgaszcza się w fotografii teatralnej na początku XXI wieku.

Przeczytaj pełen tekst Magdaleny Hueckel dotyczący III części wystawy (1989-2024)

(215.87 KB, PDF)

Czarno-białe zdjęcie, widok z widowni Teatru imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Fotele zakryte ciemnym materiałem. Scenę zasłania malowana kurtyna - ogromny obraz. Na jego środku eksedra, półkolista nisza. Wokół niej tłoczą się półnagie kobiety i mężczyźni w dramatycznych pozach.

Czarno-białe zdjęcie, widok z widowni Teatru imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Fotele zakryte ciemnym materiałem. Kurtyna podniesiona. Za nią rozciągnięty biały materiał.

Marek

Gardulski

Cykl dwóch zdjęć: Kurtyna

Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie

1994

Ciemny korytarz. Do połowy ściany boazeria, przez środek podłogi biegnie dywan w geometryczne wzory. Pod ścianą dwa fotele. Obok nich, na ścianie zielone światełko wyjścia ewakuacyjnego. Korytarz skręca. Za rogiem łuna światła.

Nicolas

Grospierre

Trzy zdjęcia z cyklu 50/50

Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie

2015

Ujęcie na sufit nad sceną. Metalowe pręty, plątaniny kabli, lampy i reflektory różnej wielkości. Z sufitu zwisa również element scenografii spektaklu, księżyc w kształcie rogalika.

Bartek

Warzecha

Elementy scenografii ze spektaklu Spleen Figurentheater Wilde&Vogel prezentowanego w ramach Festiwalu Metamorfozy Lalek

Białostocki Teatr Lalek

2017

Nieco niewyraźny widok na czarną kurtynę od dołu. Na aksamitnym materiale mnóstwo świetlnych kropek. Zawieszone nad kurtyną reflektory świecą.

Bartek

Warzecha

Horyzont sceniczny. Pokaz Muzycznej Akademii Musicalu

Teatr Roma w Warszawie

2018

Półmrok. Środek jasnej kurtyny lekko uniesiony. Przydługi, pognieciony materiał ciężko opada po bokach.

Karolina

Jóźwiak

Element scenografii do spektaklu Jeńczyna w reż. Moniki Strzępki. Pokaz w ramach 41. Warszawskich Spotkań Teatralnych

Teatr Dramatyczny im. Gustawa Holoubka w Warszawie

2021

Czarno-białe zdjęcie. Tuż przy błyszczącej kurtynie stoi krzesło z wysokim oparciem.

Czarny, cienki materiał. Na górze przyklejone kawałki srebrnej taśmy. Wyglądem przypominają szwy.

Tomek

Tyndyk

Cykl pięciu zdjęć: na pierwszym wnętrza teatru

TR Warszawa

2015

Tył scenografii spektaklu lalkowego - konstrukcja ze sklejki. Na samym środku wycięte kwadratowe okno. Nad nim rzędy lalek cieniowych, obok niewielka drabina. Dookoła wiszą kable i reflektory. Z lewej, na drewnianej skrzyni komputer oraz mikser dźwięku.

Bartek

Warzecha

Fragment scenografii ze spektaklu Hemel Theater Taptoe prezentowanego w ramach Festiwalu Metamorfozy Lalek

Białostocki Teatr Lalek

2017

Fragment scenografii do spektaklu. Tylna ściana zakryta zasłonami, po lewej czerwoną, po prawej niebieską. Przed nimi kilkumetrowa makieta stromej góry z niewielkim, kwadratowym okienkiem w środku.

Bartek

Warzecha

Fragment scenografii do spektaklu Hobbit

Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku

2019

Fragment sofy obitej fioletowym welurem na tle ciemnej, poplamionej kurtyny. Rama oparcia i gięta nóżka wykonane z lakierowanego, czerwonego drewna, które kontrastuje z obiciem i kotarą.

Kulisy. Odrapane czarne ściany, stoły, wieszaki, krzesła. Na nich elementy scenografii, ogromne, smocze głowy. Jedna czerwona, druga szara. Pyski rozdziawione, zęby ostre, pożółkłe. Obok głów, oparty o ścianę drewniany stelaż z czerwonymi, spiczastymi skrzydłami.

Bartek

Warzecha

Cykl dwóch zdjęć: na pierwszym kulisy

Teatr im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku

2019

Widok od dołu na elementy scenografii spektaklu lalkowego, cztery materiałowe głowy. Każda kolejna mniejsza od poprzedniej, włożone jedna w drugą jak matrioszka. Do tyłu każdej głowy doczepiony krótki skórzany pasek ze sprzączką.

Bartek

Warzecha

Elementy scenografii ze spektaklu Ja, Syzyf teatru Puppets Lub prezentowanego w ramach Festiwalu Metamorfozy Lalek

Białostocki Teatr Lalek

2017

Zbliżenie na duży puf na marmurowej podłodze. Nóżki czarne, obicie jasne. Na pufie leży zdeformowany manekin blondwłosej kobiety od pasa w górę. Lalka okryta jest bladoróżową tkaniną. Spod niej wystaje wykręcona stopa, wygięta ręka i piersi.

Bartek

Warzecha

Zdjęcie do plakatu spektaklu 4.48 Psychose w reż. Nataszy Gerlach

2015

Róg pokoju. Na drewnianej podłodze klęczą trzy łyse lalki w odświętnych strojach. Są tyłem, twarzami zwrócone w stronę ciemnoniebieskich ścian.

Tomek

Tyndyk

Zdjęcie rekwizytów

Nowy Teatr w Warszawie

2022

Ciemny korytarz. Półki obklejone biało-czerwoną, ostrzegawczą taśmą. Na nich metalowe rurki i czarne worki. Między półkami, na stojaku kostium. Czarne, wysokie nakrycie głowy ozdobione złotymi łańcuszkami. Na nakrycie głowy zarzucona długa, czarna, prześwitująca chusta ze złotym haftem. Spod niej wystaje szeroka, falbaniasta spódnica.

Paulina

Dadas-Zyśk

Kostium autorstwa Hanny Bakuły do spektaklu Carmen

Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie

2014

Kostiumy do spektaklu prezentowane na tle beżowej scenografii. Z sufitu zwisa lina. O nią zaczepione dwa wieszaki jeden pod drugim. Na każdym żółte, skórzane ponczo, górne krótsze, dolne dłuższe.

Kostium do spektaklu prezentowany na tle beżowej scenografii. Z sufitu zwisa lina. Do niej przytwierdzona bluza z kapturem wykonana z mchu.

Karolina

Jóźwiak

Cykl dwóch zdjęć: na zamówienie Teatru Dramatycznego im. Gustawa Holoubka. Kostiumy autorstwa Marty Szypulskiej do spektaklu Heksy w reż. Moniki Strzępki

Warszawa

2023

Magdalena Hueckel,

Tomasz Śliwiński

Fragment filmu dokumentalnego „Stary”, 73 minuty

2023

Czarno-biała fotografia. Na ogromnym, rozwieszonym materiale namalowany nocny pejzaż: góry, jasne skały, księżyc w pełni. W materiale wycięta duża dziura. Przez nią widać metalową drabinę i nogi osoby na niej stojącej.

Karolina

Jóźwiak

Montaż scenografii autorstwa Anny Met do spektaklu Halka w reż. Anny Smolar. Pokaz w ramach 42. Warszawskich Spotkań Teatralnych

Teatr Dramatyczny im. Gustawa Holoubka w Warszawie

2022

Czarno-białe zdjęcie. Męskie dłonie trzymają maskę nad stołem. Rozchylają jej wargi. Maska ma wypukły nos, nienaturalnie szerokie usta, duże zęby. Na górze doczepiona gęsta, czarna peruka. Na blacie niewielkie nożyczki, kable, narzędzia.

Aneta

Wawrzoła

Na zdjęciu Andrzej Tadeusiak naprawia maskę ze spektaklu Przygody Mikołajka

Teatr Lalek Arlekin w Łódzi

2022

Jasne pomieszczenie z szafkami pełnymi kapeluszy. czapek, apaszek. Obok nich blondynka z upiętymi włosami. Przykłada do ciała błękitną suknię z falbaniastymi rękawami.

Garderoba. Z sufitu zwisają kolorowe, wzorzyste ubrania. Z lewej toaletki z lustrami. Z prawej deska do prasowania, żelazko i drobna kobieta. Lekko uśmiechnięta patrzy w obiektyw.

Klaudyna

Schubert

Cykl dwóch zdjęć: na pierwszym pracowniczka magazynu kostiumowego Barbara Piechówka

Teatr Ludowy w Krakowie

2019

Fioletowy narożnik. Na nim skulona postać. Przykrywa się cienkim materiałem. Obok leżą plecak, telefon, okulary przeciwsłoneczne.

Na dworze. Z lewej altana śmietnikowa. Z prawej pomarańczowy dywan zawieszony na zielonym pręcie. Obok niego kobieta w krótkich spodenkach. Pochylona macha głową. Brązowe włosy falują. Między palcami papieros.

Wojciech

Sobolewski

Cykl ośmiu zdjęć: na pierwszym Ewelina Pankowska. Próby do spektaklu Kino moralnego niepokoju w reż. Michała Borczucha

Nowy Teatr w Warszawie

2019

Lekko wyblakłe zdjęcie z fleszem. Osiem dziewczynek w różowych, tiulowych spódniczkach. Wszystkie mają włosy spięte w gładkie koki. Stoją tyłem do aparatu. Przed nimi czerwona kurtyna.

Czarno-białe zdjęcie klauna na monocyklu. Ubrany jest w pasiastą bluzkę, długą marynarkę, przykrótkie spodnie, klaunowe buty. Do szyi dowiązana duża muszka, na głowie melonik. Ma pomalowaną twarz. Uśmiecha się szeroko.

Bartek

Warzecha

Cykl czterech zdjęć: na pierwszym pokaz Muzycznej Akademii Musicalu

Teatr Roma w Warszawie

2018

Czarno-białe zdjęcie. Na niewielkim stoliku postać bez głowy. Stoi tyłem ubrana w cielisty kombinezon pokryty czarnymi kępkami włosów.

Na podłodze siedzi mężczyzna w wypchanej, złotej kurtce. Na twarzy ciemna, cienka rajstopa z wyciętymi otworami na oczy i usta. Przez środek twarzy i kurtki biegnie biały pasek. Za mężczyzną dwie duże, gipsowe, złączone policzkami twarze.

Tomek

Tyndyk

Cykl trzech zdjęć:

TR Warszawa

2015

Czarno-białe zdjęcie. Mężczyzna z gęstymi, siwymi włosami siedzi lekko przechylony na bok. Opiera głowę o ścianę. Zamyślony patrzy w górę. Obok niego siedzą dwie lalki ludzkich rozmiarów ubrane w męskie ubrania. Mają lekko zdeformowane głowy.

Marek

Gardulski

Portret Krystiana Lupy. Kulisy spektaklu Malte albo Tryptyk marnotrawnego syna w reż. Krystiana Lupy

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

1991

Czarno-białe zdjęcie. Kulisy. Na ławce siedzi mężczyzna. Podkurcza kolana. Do rąk i nóg ma doczepione protezy przedłużające kończyny.

Monika

Stolarska

Na zdjęciu Rob Wasiewicz. Kulisy spektaklu Faust w reż. Michała Borczucha

Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy

2015

Czarno-białe zdjęcie niezapełnionej widowni. Z lewej siedzi kilka osób. Na środku stół mikserski. Przy nim dwie osoby. Mężczyzna wciska klawisze komputera, kobieta zagląda w ekran. Uśmiecha się szeroko.

Monika

Stolarska

Na zdjęciu Jolanta Janiczak. Kulisy spektaklu Dead Girls Wanted w reż. Wiktora Rubina

Teatr Zagłębia w Sosnowcu

2019

Zagracona garderoba. Przed lustrem, na krześle młoda kobieta w szlafroku i kolorowych legginsach. Jest w pełnym makijażu, włosy nakręcone na wałki. Nogi skrzyżowane w kostkach trzyma na blacie toaletki. Zbliża do ust kanapkę. Drugą dłonią przytrzymuje podłączony do piersi laktator.

Dawid

Stube

Mama, na zdjęciu Zuzanna Czerniejewska-Stube

Teatr im. Aleksandry Fredry w Gnieźnie

2022

Czarno-białe zbliżenie na szczupłą, kobiecą twarz. Ma doczepione, nienaturalnie gęste rzęsy i uniesione brwi. Na czole głębokie zmarszczki. Kobieta patrzy w górę. Dwie dłonie sprawnie malują jej oczy białą kredką.

Czarno-białe zbliżenie na twarz starszej kobiety. Ma związane włosy, niepewnie zerka w bok. Przy jej twarzy pracują dwie pary dłoni. Oklejają jej brodę taśmą. W ruchu są lekko rozmazane.

Martin

Raphaël Martiq

Cykl dwóch zdjęć: na pierwszym Małgorzata Hajewska-Krzysztofik. Kulisy spektaklu Odyseja. Historia dla Hollywoodu w reż. Krzysztofa Warlikowskiego

Théâtre National La Colline w Paryżu

2022

Czarno-biały portret młodej kobiety zwróconej półprofilem. Ma duże oczy, pełne usta ułożone w lekki dzióbek. Wokół ust i na żuchwie ma doklejone krótkie, sztywne białe i czarne włosy.

Magdalena

Hueckel

Na zdjęciu Justyna Wasilewska. Plan mockumentu Maria Klassenberg w reż. Magdaleny Hueckel i Tomasza Śliwińskiego

2022

Jasna ściana z wnęką. We wnęce czarno-biała fotografia palącego mężczyzny. Obok stoi kobieta. Ma na sobie szeroką, falbaniastą, bladoróżową suknię. Włosy zebrane pod czarną siatką, namalowane, cienkie brwi. Pali w dokładnie takiej samej pozycji jak mężczyzna na zdjęciu.

Magdalena

Hueckel

Na zdjęciu Katarzyna Krzanowska. Kadr filmu Stary w reż. Magdaleny Hueckel i Tomasza Śliwińskiego

Kraków

2023

Przymiarki. Na pierwszym planie pochylona kobieta. Podwija szeroką spódnicę, pod nią opuszczone do połowy ud dżinsy. Za kobietą druga, w żółtym golfie.Pomaga jej zapiąć ubranie. Zaciska usta. W tle wieszak, kolorowe materiały, inne ubierające się osoby.

Garderoba. Na pierwszym planie mężczyzna z krótkimi, białymi włosami. Ma rurkę tracheostomijną przyklejoną plastrami do szyi, w dłoni wenflon. Ubrany na biało, narzuca na siebie płaszcz w tym samym kolorze.

Monika

Stolarska

Cykl dwóch zdjęć: na pierwszym kulisy spektaklu Czarna skóra, białe maski w reż. Wiktora Bagińskiego

Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu

2019

Widok przez uchylone drzwi. Korytarzem przechadza się mężczyzna w ochrowym mundurze i wysokich, skórzanych butach. Na lewym przedramieniu czerwona opaska. Mężczyzna jest odwrócony tyłem. Ma czarne, ulizane włosy. Dłonie splecione za plecami.

Przemysław

Jendroska

Na zdjęciu Artur Święs

Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach

2019

Zasłonięta, beżowa kurtyna. Przy niej, tyłem do aparatu stoi kobieta. Pochyla głowę, opiera dłonie na biodrach.

Monika

Stolarska

Kulisy spektaklu Trzy Siostry w reż. Jędrzeja Piaskowskiego

Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie

2018

Biała scena pudełkowa. Ściany i podłoga oblane krwistoczerwonym płynem. Na drzwiach czerwony napis K+M+B 2022. Na scenie ubrana na czarno kobieta. Pcha pomarańczową maszynę czyszczącą.

Maurycy

Stankiewicz

Codzienność AD 2022, na zdjęciu Liubov Korch. Po spektaklu Trzy epizody z życia rodziny w reż. Markusa Öhrna

Nowy Teatr w Warszawie

2022

Niemalże puste pomieszczenie z wysokim sufitem. W nim trzej mężczyźni. Jeden na bujanym fotelu, drugi przy stole, trzeci na krześle pod ścianą. Wszyscy zwróceni w lewo, w stronę okna. Na prawej ścianie i suficie kolejne okno w kształcie litery L. Światło wpada przez nie do pokoju, zostawia na ścianie jasne refleksy.

Marek

Gardulski

Zdjęcie ze spektaklu Sztuka w reż. Krystiana Lupy

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

1997

Czarno-białe zdjęcie. Ciemny salon. Na ścianach portrety w zdobionych, masywnych ramach. Na środku, przy niewielkim, czarnym stole siedzi kobieta z papierosem. Na krześle obok kuca inna. Odchyla głowę, zerka na sufit. Przez ramię ma przewieszony długi materiał ozdobiony koronką. Przed krzesłem, na tureckim dywanie czarne, skórzane półbuty.

Przyciemniony, staromodny salon. Na środku stół przykryty lekko pożółkłym obrusem, ozdobna karafka, kieliszki i duże, talerze z jedzeniem. Przy stole mężczyzna i dwie kobiety. Jedna z nich skupiona na jedzeniu. Druga zerka na zamyślonego mężczyznę.

Marek

Gardulski

Cykl dwóch zdjęć: Zdjęcie ze spektaklu Rodzeństwo w reż. Krystiana Lupy

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

1986

Kobieta siedzi na krześle tyłem. Patrzy przed siebie na jasną ścianę. Obraz faluje, mieni się kolorami tęczy, jakby zdjęcie było robione przez bańki mydlane.

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Trzy siostry w reż. Luka Percevala

TR Warszawa

2021

Na szpitalne łóżko pada snop białego światła. Na łóżku nagi, starszy mężczyzna. Ma zamknięte oczy, usta rozchylone. Obok stoi osoba w białym kitlu. Narzuca na leżącego białe prześcieradło. Materiał faluje w powietrzu. Biel kontrastuje z intensywnie czerwoną podłogą.

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Śmierć Jana Pawła II w reż. Jakuba Skrzywanka

Teatr Polski w Poznaniu

2022

Masywne, pionowe, betonowe płyty. W środku dziura w owalnym kształcie przypominającym oko. Przy niej, tyłem stoi nagi mężczyzna. Opiera się łokciami, wychyla. Zerka w dół.

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Jezioro w reż. Yany Ross

TR Warszawa

2016

Na pierwszym planie nagi mężczyzna. Jego ciało niedokładnie pomalowane farbami w odcieniach zieleni i brązu. Twarz zakrywa brązowa maska z uwypuklonymi zmarszczkami i długim, haczykowatym nosem. Mężczyzna odchyla się do tyłu, wyrzuca w górę ręce. Wokół fruwają białe pióra.

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Podróż zimowa w reż. Mai Kleczewskiej

Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy

2013

Przyciemniona scena. Podłoga drewniana, ściany pokryte boazerią. Na tylnej projekcja: czarno-białe zbliżenie na twarz kobiety. Zdjęcie z dużym kontrastem, detale zacierają się, krawędzie lekko rozmazują.

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Koniec w reż. Krzysztofa Warlikowskiego

Nowy Teatr w Warszawie

2010

Na jasnym tle leży smukła kobieta w białym kombinezonie. Materiał jest mokry, marszczy się, przykleja do ciała. Kobieta odchyla głowę, wyciąga rękę w górę, lekko ugina nogi. Obraz zniekształcony, proporcje ciała zaburzone. Wygląda jak odbity w tafli wody.

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Hamlet w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

2015

Na środku pustej, ciemnej sceny kilkumetrowy krzyż z jasnego drewna. Jest przecięty w poprzek. Górna część spada na podłogę. Obok krzyża kobieta w odzieży ochronnej. Trzyma piłę elektryczną.

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Klątwa w reż. Olivera Frljića

Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie

2017

Ciemna sala. Na pierwszym planie betonowy śmietnik uliczny. Wokół niego rozsypane śmieci - okruchy, pozgniatane gazety, opakowania. Postać w foliowej, czarnej sukni nachyla się nad śmietnikiem, wkłada do niego głowę. Za nią, pod ścianą stoi kobieta. Patrzy przez lornetkę.

Bartek

Warzecha

Na zdjęciu Anna Kieca, Anna Błaut. Spektakl Miejski ptasiarz w reż. Weroniki Szczawińskiej

Wrocławski Teatr Współczesny

2020

Czarno-biały portret kobiety w hełmie nurka. Ma makijaż w stylu retro - cienkie, narysowane brwi, kocie kreski, wyraziste, ciemne usta. Kobieta zerka w bok przez porysowaną, lekko zaparowaną szybkę hełmu.

Bartek

Warzecha

Na zdjęciu Aneta Harasimczuk. Próba do spektaklu Kino Palace w reż. Marka Zákostelecký’ego

Teatr Lalka w Warszawie

2008

Na rozświetlonej scenie kilkumetrowa, świetlista kula. Za nią ekran. Na nim wyświetlany pulpit komputera.

Tobiasz

Papuczys

Zdjęcie ze spektaklu Król Duch | 2022 kolektywu twórców: Piotr Mateusz Wach/ Michał Telega/ Piotr Korzeniak/ Marek Szajnar

Teatr Układ Formalny we Wrocławiu

2022

Na podłodze mokry podest z namalowaną ulicą. Jego tylna krawędź lekko uniesiona. Mężczyzna w ciemnych slipach ślizga się po nim na brzuchu. Drugi, całkiem nagi skacze z niego na główkę. W tle czerwona ściana z namalowanymi dwiema biegnącymi postaciami. Ich sylwetki rozmazane.

Maurycy

Stankiewicz

Na zdjęciu Bartosz Bielenia i Piotr Polak. Spektakl Kino moralnego niepokoju w reż. Michała Borczucha

Nowy Teatr w Warszawie

2019

Ujęcie z góry na szarą podłogę. Przy dolnej krawędzi zdjęcia dwie bose stopy. Na podłodze leży niewielkie lustro w kształcie trapezu. Odbija się w nim naga kobieta. Ma zamknięte oczy, szeroko otwarte usta. Rozkłada ramiona na boki.

Maurycy

Stankiewicz

Na zdjęciu Agnieszka Kryst. Spektakl Expiria w reż. Agnieszki Kryst

Nowy Teatr w Warszawie

2021

Kartonowa ściana, przez otwory wystają z nich dwie ręce. Ręka po lewej skierowana w górę, palce zgięte, ściśnięte razem. Ręka po lewej ułożona po skosie. Nadgarstek zwieszony luźno.

Maurycy

Stankiewicz

Zdjęcie ze spektaklu Jeden gest w reż. Wojtka Ziemilskiego

Nowy Teatr w Warszawie

2018

Na zdjęciu cztery jasnowłose osoby. Wszystkie mają na twarzach maski z wyłupiastymi oczami i nienaturalnie szerokimi, otwartymi ustami. Na środku białego pokoju, na szarym materacu dwie postaci. Kobieta na czworakach, za nią mężczyzna na kolanach. Przypiera biodrami do jej pupy, kładzie rękę na jej plecach. Pozostali przyglądają się im.

Maurycy

Stankiewicz

Zdjęcie ze spektaklu Trzy epizody z życia rodziny w reż. Markusa Öhrna

Nowy Teatr w Warszawie

2021

Zbliżenie na wypiętą pupę w czarnych spodniach. Spomiędzy nóg wystaje rozczapierzona dłoń. Środkowy palec do połowy ukryty w niewielkiej dziurze w kroku.

Dawid

Stube

Zdjęcie ze spektaklu Miła robótka w reż. Agnieszki Jakimiak

Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie

2022

Mężczyzna o delikatnych rysach na tle księżyca. Stoi w sukience tyłem. Odchyla się, ukazując twarz. Ma szeroko otwarte oczy.

Czarno-białe, lekko rozmazane zdjęcie. Z lewej stoją mężczyźni w luźnych kryzach i prześwitujących spódnicach. Dwaj wymieniają spojrzenia, jeden patrzy w bok. Jego spojrzenie intensywne. Nad nimi ogromny księżyc.

Piotr

Nykowski

Cykl trzech zdjęć: na pierwszym Konrad Beta. Spektakl Bzik. Ostatnia minuta w reż. Eweliny Marciniak

Teatr Współczesny w Szczecinie

2017

Na pofałdowanej zasłonie projekcja: czarno-białe zdjęcie kaplicy. Na scenie rzędy osób ubranych na biało i czarno. Przemieszczają się od lewej do prawej. W środku kobieta w złotej sukni. Podskakuje.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Dus buch fyn Gan Ejdn / Księga Raju w reż. Damiana Josefa Necia

Teatr Żydowski im. Estery Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie

2023

Wzorzysta scenografia w pastelowych kolorach. Ściany, podesty, zasłony w beżach, różach, błękitach. Na podeście leży młody mężczyzna w ochrowej, pasiastej piżamie. Ma zamknięte oczy. Jedną ręką podtrzymuje ścianę.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Bracia Grimm dla dorosłych w reż. Remigiusza Brzyka

Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie

2018

Scena w niebieskim świetle. Na podłodze grupa kobiet w identycznych, wzorzystych sukienkach bez ramiączek. Wyginają się, machają rękami, głowami. W tle obraz nocnego nieba. Zza pomarańczowych chmur wystaje ogromny, pomarańczowy księżyc.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Balladyna kwiaty ciebie nie obronią w reż. Wojciecha Farugi

Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu

2015

Scena w niebieskim świetle. Pokój z aneksem kuchennym. Przy stole elegancko ubrana kobieta. Odchyla się na krześle. Asekuruje ją zamaskowana postać w czarnym, lateksowym kombinezonie. Druga w kozakach na wysokim obcasie odsuwa stół.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Śmierć i dziewczyna w reż. Eweliny Marciniak

Teatr Polski we Wrocławiu

2015

Rozświetlony ekran w różowe i niebieskie plamy. Przed nim tańczy para. Trzymają się za ręce. Z sufitu zwisają pojedyncze żarówki na cienkich kablach. Między nimi zawieszone trzy postaci. Mężczyzna z prawej podkurcza nogi, przygląda się tańczącym. Para z lewej odtwarza ich ruchy.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Piotruś Pan w reż. Anny Ilczuk

Teatr Dramatyczny im. Gustawa Holoubka w Warszawie

2023

Tańczący mężczyzna w białym golfie i spódniczce w kształcie płatków kwiatów. Szeroko rozkłada ręce, przymyka oczy. Na twarzy różowe refleksy. W tle ekran. Na nim projekcja: różowe kwiaty i ludzka sylwetka na zielonkawym tle.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Raj. Tutorial w reż. Jędrzeja Piaskowskiego

Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu

2017

Scena w żółtym świetle. Na tle namalowanej sali balowej w dwóch rzędach, stoją na przemian mężczyźni i kobiety. Wszyscy ubrani w dworskie stroje. Trzymają się za ręce, śpiewają. Z lewej, na stoliku stoi mężczyzna w peruce. Rozrzuca kartki.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Dziady w reż. Michała Zadary

Teatr Polski we Wrocławiu

2015

Zdjęcie niewyraźne, kontury rozmazane, gdzieniegdzie odbija się światło. Scena posypana piaskiem, w tle duża wydma. Na środku siedzi dziewczyna, przykrywa głowę folią termiczną. Obok niej chłopak. Krzyczy. Ciemna grzywka wchodzi mu w oczy. Dookoła nich chodzą inni.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Woda w usta w reż. Leny Frankiewicz

Wrocławski Teatr Współczesny

2022

Na środku niskie łóżko z metalową ramą. Na nim młody chłopak w rozpiętej koszuli. Krzyczy. Wokół niego ubrani na czarno, przejęci ludzie. Niektórzy trzymają go za ramię, inni klęczą, Mężczyzna w sukience macha niewielką kadzielnicą.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Capri – wyspa uciekinierów w reż. Krystiana Lupy

Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie

2019

Czerwony mur wykonany z mocno udrapowanych tkanin. Tuż przed nim leży kobieta w jasnej sukience.

Natalia

Kabanow

Zdjęcie ze spektaklu Iwona, księżniczka Burgunda w reż. Adama Orzechowskiego

Teatr Wybrzeże w Gdańsku

2024

Obraz nagiej kobiety ukazanej od nosa do pasa. Uśmiecha się lekko. Jedną dłoń przykłada do piersi, drugą kładzie na brzuchu. Porcelanowa skóra kontrastuje z ciemnozielonym tłem. Obraz wyświetlany na drewnianych panelach. Ich faktura, słoje, zniekształcają go.

Dawid

Stube

Zdjęcie ze spektaklu Sędziowie w reż. Anny Augustynowicz

Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie

2023

Jasny pokój z wysokim sufitem. Drewniane regały pełne książek kontrastują z białymi ścianami. Nad jedną z biblioteczek okrągły portret Mickiewicza. Na środku szary fotel uszak. Na nim szczupły mężczyzna w marynarce. Twarz zasłaniają masywne google VR.

Bartek

Warzecha

Cykl Nowe Formy Teatru

Mazowiecki Instytut Kultury w Warszawie

2019

Szkic na białej kartce. Zarys dużego ekranu Na nim ujęcie na mężczyznę z przewieszoną przez ramię szarfą. Przed ekranem kobieta w sukni. Pada na nią punktowe światło. Na ekranie widoczny cień jej sylwetki.

Szkic na białej kartce. Zarys sceny oraz zwisającego z sufitu dużego ekranu. Na nim zbliżenie na twarz mężczyzny z mikroportem i gęstym zarostem. Na dole napis „et cetera et cetera et cetera!”. Gdzieniegdzie rysunek jest rozmazany, na kartce widoczne niewielkie, czarne smugi.

Mariusz

Tarkawian

Na rysunku Anna Radwan i Adam Nawojczyk. Dokumentacja spektaklu Poczet Królów Polskich w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

2013

Seria dziesięciu zdjęć. Ułożone są w dwóch rzędach. Na każdym szczupła, ciemnowłosa kobieta z nieobecnym spojrzeniem. Pozuje sama lub z meblami, ale nie wykorzystuje ich w typowy sposób: chowa głowę pod leżakiem, kuli się i opiera siedzisko krzesła o plecy, zwisa z leżaka głową w dół.

Magdalena

Hueckel

Na zdjęciu Agnieszka Przepiórska. Sesja promująca monodram W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej w reż. Anny Gryszkówny

Warszawa

2023

HaWa

Trailer spektaklu Dobrze ułożony młodzieniec w reż. Wiktora Rubina

Teatr Nowy im. Kazimierza Dejmka w Łódzi

2023

Jakub

Lech

Trailer spektaklu The Employees w reż. Łukasza Twarkowskiego

Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie

2023

Konrad

Śniady

Trailer spektaklu Niewolnica Isaura w reż. Martyny Majewskiej

Teatr im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu

2022

Maciej

Łuczyński

Trailer spektaklu Koniec z Eddym w reż. Anny Smolar

Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie

2021

Dream

Adoption Society

VR Experience Aporia. The City is the City

2019

Zbliżenie na dłonie trzymające serce. Lekko błyszczą, całe pokryte czerwoną mazią. Na palcach duże pierścionki. Wokół serdecznego palca opleciony srebrny wąż. Na przedramionach masywne bransolety.

Zbliżenie na twarz krótko ostrzyżonego blondyna. Leży, lekko rozchyla wargi. Wpatruje się w kobietę. Ona pochyla się nad nim, kładzie mu dłoń na policzku. Ma długie, srebrne paznokcie. Wystawia język, zbliża go do oka mężczyzny.

Filip

Preis

Cykl dwóch zdjęć: pierwsze to zdjęcie promujące performans Ramony Nagabczyńskiej Błogo

Warszawa

2022

Na żółtym tle ręka skierowana palcami w dół. Do połowy przedramienia pomalowana na intensywny, niebieski kolor. Na powyginanych palcach złote pierścionki z kolorowymi oczkami różnej wielkości.

Na jednolitym tle w kolorze indygo stoi kobieta odwrócona tyłem. Ubrana jest w czerwone legginsy i futrzaną kurtkę. Unosi ręce, zakrywa nimi głowę. Spod kurtki wystają nagie plecy. Skóra kobiety nienaturalnie blada.

Bartek

Warzecha

Sesja promująca Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza Filię w Białymstoku

2023

Metalowa brama między budynkami, do której prowadzą niewielkie schodki. Siedem osób w białych i różowych maskach pozuje. Opierają się o poręcze, wieszają na prętach, kładą na schodkach.

Witek

Orski

Zdjęcie promujące spektakl Panie władzo, to są tylko tańce w reż. Marty Ziółek

Warszawa

2021

Pochmurny dzień. Z wody wyłania się gruby konar. Na nim cztery osoby. Mężczyzna w samych spodniach siedzi. Skupiony patrzy w dół. Pozostali, ubrani w sukienki, pozują. Kolorowe, zwiewne materiały falują na wietrze.

Pat

Mic

Sesja promocyjna do spektaklu Marty Ziółek Wolne Ciała

Warszawa

2022

Skraj lasu. Dwie wąsate kobiety w żołnierskich mundurach, jedna w brązowym, druga w szarym. Obejmują się. Mają zamknięte oczy.

Las. Długowłosa kobieta z wąsami w stroju ułana stoi obok kasztanowego konia. Trzyma lejce. Z uśmiechem spogląda na stojącą obok kobietę. Ta jest w luźnej, białej koszuli i zielonej spódnicy. Białe włosy wystają spod czerwonej, kwiecistej chusty. Z zainteresowaniem obserwuje konia.

Pat

Mic

Ułańskie fantazje
Akcja kolektywu Czarne Szmaty i Pat Mic

2017

Jasny pokój. Na wzorzystym, czerwonym dywanie ozdobna sofa z pasiastym obiciem. Za nią, na ścianie wisi obraz Karola Millera pod tytułem „Stanisław August w otoczeniu artystów”. Na sofie siedzą dwaj mężczyźni w sukniach z bufiastymi rękawami. Za sofą stoi trzech kolejnych w kolorowych surdutach, z białymi fularami zawiązanymi wokół szyi.

Marek

Zakrzewski

Zdjęcie promujące spektakl Śluby PANieńskie w reż. Andrzeja Błażewicza

Teatr Polski w Poznaniu

2019

Portret siedmioosobowej rodziny, wśród której są osoby z zespołem Downa. Fotografia lekko nieostra, wykonana w stylu lat osiemdziesiątych. Wszyscy ubrani w jasne golfy oraz dżinsowe spodnie, koszule, bluzy bądź kamizelki. Uśmiechnięci stoją, siedzą bardzo blisko siebie, obejmują się.

Adrian Lach,

Tomek Tyndyk

Zdjęcie promujące spektakl Rodzina w reż. Justyny Sobczyk

TR Warszawa

2022

Biało-czarne zdjęcie. Zbliżenie na profil młodej blondynki. Ma gęste, krótkie włosy. Usta zaklejone czarną taśmą

Tobiasz

Papuczys

Na zdjęciu Małgorzata Gorol. Protest zespołu Teatru Polskiego we Wrocławiu przeciwko objęciu przez Cezarego Morawskiego funkcji nowego dyrektora teatru

Przed budynkiem Teatru Polskiego

2016

Z przodu sceny, w jednej linii stoi sześć wyprostowanych osób. Ręce trzymają luźno wzdłuż ciała. Mają zaklejone usta kawałkiem szerokiej, czarnej taśmy. Między nimi jedna osoba siedzi na krześle. Blade, splecione dłonie trzyma na udach. W tle betonowe ściany, odrapane, drewniane drzwi

Magdalena

Hueckel

Zdjęcie ze spektaklu Proces w reż. Krystiana Lupy

Nowy Teatr w Warszawie

2017

Zdjęcie robione z tyłu sceny. Aktorzy kucają, klękają, podpierają się kosami. Niektórzy uśmiechnięci, część trzyma bukiety kwiatów. Za nimi publiczność. Klaszczą na stojąco.

Przemysław

Krzakiewicz

Portret aktorów z publicznością po spektaklu Wesele w reż. Jana Klaty

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

2017

Scena w świetle reflektorów. Nad nią, na tle pustych, czerwonych foteli unosi się blondynka w złotej sukni. Kąciki czerwonych ust unoszą się lekko. Z włosów wystają niewielkie gałęzie. Kobieta wystawia rękę w geście pozdrowienia.

Monika

Stolarska

Na zdjęciu Monika Strzępka zawieszona w pełnieniu funkcji Dyrektorki Teatru Dramatycznego im. Gustawa Holoubka

Warszawa

2022

Widownia teatru. Publiczność wstaje z miejsc, klaszcze. Na pierwszym planie kilka osób z transparentami. Na kartonach namalowane tęcze i napis „Dialog dziękuje”.

Karolina

Jóźwiak

Odpowiedź zespołu miesięcznika „Dialog” na happening solidarnościowy #PozostańmywDialogu, na zdjęciu Magda Mosiewicz

43. Warszawskie Spotkania Teatralne

Na zamówienie Teatru Dramatycznego im. Gustawa Holoubka

2023

Bogato zdobiony westybul Teatru Słowackiego w Krakowie. Na marmurowych schodach stoi duża grupa ludzi. Osoby w pierwszym rzędzie trzymają biały baner z napisem #TEATRJESTNASZ.

Jakub Włodek /

Agencja Wyborcza.pl

Teatr jest nasz, protest przeciw odwołaniu Krzysztofa Głuchowskiego z funkcji dyrektora Teatru im Juliusza Słowackiego

Kraków

2022

Dzień. Widok z góry na Plac Defilad w Warszawie. Na szarym betonie, między Teatrem Dramatycznym a Teatrem Studio namalowany żółty napis cyrylicą, który w tłumaczeniu znaczy „dzieci”.

Jacek

Turczyk

Napis ДЕТИ przed PKiN. Gest solidarności z cywilami ze zbombardowanego teatru w Mariupolu

Warszawa

2022

Po zmroku. Grupa protestujących przed Teatrem Powszechnym. Mężczyźni w kurtkach i czapkach trzymają biały materiał z niechlujnym napisem „To nie teatr, to burdel!”.

Przemek

Wierzchowski

Protest pod Teatrem Powszechnym im. Zygmunta Hübnera przeciwko spektaklowi Klątwa w reż. Olivera Frljicia

Warszawa

2017

Zadymiona ulica. Ludzie biegną. W tle budynek Teatru Powszechnego, biało-czerwone flagi i transparenty.

Tomasz

Gzell / PAP

Ogólnopolski Protest Obrońców Świętej Wiary przed Teatrem Powszechnym przeciwko spektaklowi Klątwa w reż. Olivera Frljicia

Warszawa

2017

Słoneczny dzień. Grupa protestujących przed Teatrem Powszechnym. Na pierwszym planie starsza kobieta w czerwonej pelerynce z krzyżem i orłem. Do piersi przyciska drewniane figurki ukrzyżowanego Jezusa. W tle transparent „dość obrażania pseudosztukami katolików przez chazarskie lewactwo i innych schizofreników”.

Tomasz

Gzell / PAP

Ogólnopolski Protest Obrońców Świętej Wiary przed Teatrem Powszechnym przeciwko spektaklowi Klątwa w reż. Olivera Frljicia

Warszawa

2017

Martyna Peszko /

Fundacja TEATR 21

Trailer filmu Rewolucja 21
53 minuty

2022

Na środku aktorka z zespołem Downa. Stoi w świetle, reszta sceny wyciemniona. Ma srebrne body z dużym dekoltem i czarną spódniczkę. Do włosów doczepiony biały, gęsty welon. Na czubku głowy sztuczne, beżowe kwiaty. Kobieta stoi wyprostowana. Ręce ugięte w łokciach skierowane na boki.

Grzegorz

Press

Na zdjęciu Magdalena Świątkowska. Spektakl Teatru 21 Rewolucja, której nie było

Teatr Soho w Warszawie

2018

Na środku dwie kobiety, jedna w czarnym garniturze, druga w białej sukience. Całują się. Wokół nich aktorzy w tęczowych kostiumach imitujących sukienki ludowe. Uśmiechnięci klaszczą.

Karolina

Jóźwiak

Na zdjęciu Agnieszka Graff i Magda Staroszczyk oraz obsada spektaklu Spartakus. Miłość w czasach zarazy w reż. Jakuba Skrzywanka

43. Warszawskie Spotkania Teatralne

Na zamówienie Teatru Dramatycznego im. Gustawa Holoubka

2023

Scenariusz i reżyseria: Magdalena Hueckel, Tomasz Śliwiński
Zdjęcia: Marek Gajczak
Scenografia: Magdalena Hueckel
Dźwięk: Michał Korzeniowski
Montaż: Aleksandra Idzikowska, Tomasz Śliwiński
Kierownictwo produkcji: Katarzyna Kuca
Producent: Waldemar Raźniak, Aneta Zagórska
Produkcja wykonawcza: Krakow Film Klaster
Produkcja: Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

Reżyseria: Martyna Peszko
Zdjęcia: Magdalena Mosiewicz
Produkcja: Fundacja TEATR 21
Koprodukcja: Mazowiecki Instytut Kultury, Warszawski Fundusz Filmowy

O projekcie